Nee, niet mijn paspoort!!!

19 September 2003, de dag dat we de grens met China zouden oversteken...

Even was er paniek in de tent want wat was namelijk het geval? Wij hadden onze paspoorten in Hanoi achtergelaten bij een travel-agent, dat namens ons een visum voor China zou regelen. Dit duurt alleen 4 dagen en wij wilden eigenlijk naar Sapa. Ze beloofden ons daarom de paspoorten naar Sapa te sturen, waar we de paspoorten tussen 9 en 10 's ochtends zouden kunnen komen afhalen in het "Darling Hotel".

Prima!
In Sapa hadden we voor 11 uur 's ochtends een busje geregeld dat ons naar de grens met China zou brengen dus hadden we genoeg tijd voor het ophalen van onze paspoorten.

Kom ik daar in dat "Darling Hotel", blijkt dat men daar nauwelijks Engels spreekt. Men begreep dus ook niet waar ik het over had en de zenuwen begonnen een beetje toe te slaan en ik werd hoe langer hoe gefrustreerder.
Het vervelende is bij Aziaten ook dat ze geen gezichtsverlies willen lijden. Als ze iets niet begrijpen of weten dan zullen ze dat nooit toegeven. Een kleine greep uit het gesprek dat ik met de dame had:

- "Hello, do you have my passport?"
- "Yes, yes"

- "Well, can you give it to me?"
- "Yes, yes"

- "Okay, can you give it to me right now, because I'm going to China in one hour?!"
- "Yes, yes"

- "So, where is it? Can you give it to me?"
- "Upstairs"

- "Okay, let's go upstairs!"
- "Yes, yes"

Eenmaal boven laat ze me een hotelkamer zien!!!!!!!!!!!!

- "No, I don't want a room!!!! I want my passport, can you please give it to me right now?!!!!"
- "Tomollow"

- "No!!! Not tomorrow, I leave in one hour...I need it right now!"
- "Yes, yes"

- "You don't understand anything of what I'm saying, do you?"
- "Yes, yes"

AAAAArrrggghhhhhhh!!!!! Ik werd echt helemaal gek daar! Ik had me er al bij neergelegd dat ik mijn paspoort nooit meer terug zou zien totdat we ontdekten dat er nog een "Darling Hotel" in town was...
Omdat de tijd toch enigszins begon te dringen zijn we snel achter op een motorbike gesprongen en gelukkig... in het tweede hotel hadden ze onze paspoorten!

Nou, dat hadden we gehad maar de grensformaliteiten zaten er nog aan te komen.

Aan de Vietnamese kant werden onze paspoorten uitgebreid bestudeerd. Ze kunnen namelijk in de computer precies zien waar we overal in Vietnam geweest zijn. Dit omdat je bij aankomst in elk hotel je paspoort moet afstaan zodat de lokale politie je gegevens kan checken. Vervolgens
registreren ze je in een landelijk systeem. Erg vreemd allemaal maar is nu eenmaal het beleid. Jullie willen ook niet weten hoeveel stennis Helga en ik maakten de eerste keer dat we dit meemaakten... ("No, you can't take our identity!!" Het schijnt dat Nederlanders zo ongeveer de enigen zijn die hier moeilijk over doen. Maar zeg nou zelf... het staat achter in je paspoort dat je het nooit zomaar aan derden af mag staan tenzij er een wettelijke verplichting voor bestaat.
Nou, dat deed het dus in dit geval...

Gelukkig gingen de grensformaliteiten sneller dan verwacht dus voor we het wisten zaten we in China, waar we werden opgewacht door Mike; de jongen waar een stel Amerikanen ons al voor gewaarschuwd had... Mooie praatjes, behulpzaam, gastvrij. Maar uiteindelijk probeert hij geld aan je te ontlokken, what's new! Mike dus maar snel afgewimpeld en op zoek gegaan naar eten.

Eten is snel gevonden maar hoe maak je duidelijk WAT je wilt eten? Je kunt Engels praten wat je wilt maar ze verstaan je toch niet! Beetje aanwijzen hier en daar, phraseboek erbij of gewoon lukraak iets aanwijzen op het menu. Dit laatste heeft gelukkig goed voor me uitgepakt!

Na 4 uur wachten bij de grens konden we onze reis voort zetten. Per sleeper-bus lieten we ons 12 uur lang vervoeren door de geweldig mooie en uitgestrekte Chinese landschappen. Helaas niet zo heel veel van gezien aangezien het een nachtbus was. Wel super relaxed overigens! Iedereen had
een eigen bed en dat van mij zat aan het raam. Ik heb dus de hele weg mogen genieten van een sterrenhemel waar je 'u' tegen zegt!
Onderweg zijn we een aantal keer gestopt voor het 1 of het ander, waaronder een zogeheten 'police-check'. De politie komt de bus in en neemt de paspoorten van alle toeristen in beslag (in dit geval maar 4) om vervolgens 20 minuten lang weg te blijven. De volgende gedachten schoten door mijn hoofd: "Nee! Niet mijn paspoort! Nee, niet mijn identiteit!" Toen we de paspoorten uiteindelijk terug kregen besefte ik opnieuw hoe waardevol zo'n ding eigenlijk is.

Maar goed, de rest van de nacht heb ik erg vredig liggen slapen (we hadden zelfs dekens!) en ik werd pas weer wakker in Kunming.

Even iets tussendoor... de klok moest bij het betreden van China een uur vooruit gezet worden terwijl ik toch altijd dacht dat tijdzones in de breedte verschuiven i.p.v. in de lengte. Heeft iemand een antwoord voor mij?
Ik leef nu dus 6 uur eerder dan jullie i.p.v. vijf... ik voel de afstand gewoon groter worden!

Maar goed, daar stonden we dan op het busstation. Enkele Chinezen kwamen op ons af en probeerden ons ergens voor te strikken. Tadaa!!!! Het eerste voordeel van de taalbarrière was ontdekt: je verstaat ze niet dus het ophalen van de schouders is voldoende. Dit keer geen
verontschuldigingen, excuses of ander moeizaam verlopende pogingen om die zeurende mensen kwijt te raken. Toch wegen de voordelen nog steeds niet op tegen de nadelen...
Na 3 salto's, een viervoudige dubbele schroef en een achterwaartse flikflak konden we een taxichauffeur duidelijk maken waar we heen wilden. Het Camilla-hotel.

Voor het eerst sinds onze reisgeschiedenis sliepen we in een dorm. In Australië schijnt dit niet meer dan normaal te zijn maar tot nu toe hebben wij alleen nog maar privé-kamers gehad.
Maar een dorm is ook wel eens leuk! Nadat we ons geïnstalleerd hadden (en er zeker van waren dat onze kamergenoot niet dood was) hebben we ons tussen de Chinezen gewaagd.
We zijn de bus ingestapt en daadwerkelijk uitgestapt op de plek waar we moesten zijn! It was just amazing! Eigenlijk is het best spannend om soort van analfabeet te zijn! Je wordt er creatief van, lachen joh! Ook lachen was de tweede dag in Kunming.
Helga en ik wilden naar de "Stone Forest" in Shilin; een park dat vol staat met limestone-rotsen. We hadden alleen de bus gemist maar gelukkig bleken er nog enkele minibusjes te gaan op een iets later tijdstip. Vraag me niet hoe maar we kwamen uiteindelijk terecht in een bus vol met
Chinezen (wat bij nader inzien niet zo heel raar is aangezien we in China zitten, maar goed...) die allemaal GEEN Engels spraken. Nou ja, wat maakt het ook uit, dachten we, als we maar komen waar we willen komen.

De rit duurde in principe 1,5 uur, was het niet dat we onderweg steeds stopten bij juwelen-groothandels (hè, noem je dat zo?). Hele zalen vol met allemaal dezelfde vreselijk lelijke armbanden, kettingen, ringen en weet ik het wat voor kitscherige troep nog meer! Je snapt niet hoe die mensen daar een inkomen uit kunnen halen!
Maar het mooiste kwam nog... lunchtime!!!! Ergens aan de zijkant van de weg, in een aftandse vreetschuur konden we kiezen uit ganzen aan een stokje, kippenpoten in de meest letterlijke vorm (tenen en alles er nog aan), niertjes, harten, levers en meer raar spul dat bepaald niet
bevorderlijk was voor de eetlust. Terwijl onze mede-minibus-genoten al lekker aan het schransen waren, deden Helga en ik een poging om iets zonder vlees te bestellen. Ging uiteraard vrij moeizaam want ze spraken natuurlijk geen Engels maar... het is ons gelukt hoor! De rijst met
asperges (wat een combinatie ook!!!!) was goed te doen!

Even tussendoor wil ik trouwens nog mijn ergernissen uitspreken over de tafelmanieren van alle Aziaten over 1 kam: ze eten allemaal met hun mond zo ver open dat er een vrachtwagen in kan! De geluiden die bij het kauwen vrij komen zijn echt tenenkrommend! En laat ik het nog eventjes niet hebben over dat gerochel de hele dag door! Op de 1 of andere manier hebben de mensen hier te veel slijm in hun keel zitten ofzo, want ze spugen de hele dag door op straat, getver!!!!

Anyway... de stone forest was reuze interessant maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Op de weg terug naar Kunming zijn we nog ergens bij een tempel gestopt waar wederom niemand Engels sprak. Heel erg jammer want volgens mij werden er hele interessante dingen verteld en er werden wat rituelen uitgelegd. Zonder er zelf echt erg in te hebben werden
Helga en ik meegenomen naar een vaag kamertje waar we moesten knielen en buigen in front of a monnik die allemaal rare spreuken opzei en water op ons hoofd sprenkelde. Een beetje ongemakkelijk voelde ik me wel... helemaal toen mijn tas openscheurde toen ik weg wilde lopen. Was wel vreemd want in Cambodja scheurde mijn tas ook al een keer open nadat ik in
aanraking was geweest met een monnik (waarom klinkt dit nou zo raar?). Het zag er in ieder geval een beetje onhandig uit en Helga en ik wisten niet hoe snel we de kamer moesten verlaten. In alle haast zag Helga die ene balk niet en stootte keihard haar hoofd. Het scheelde geloof ik weinig of ze was tegen de vlakte gegaan. Ze zei wel dat alles draaide enzo. En bedankt Buddha!!!

De volgende ochtend zijn we vertrokken naar Dali. Een plaatsje 5 uur verderop... al wat meer richting de grens met Tibet. Wauw! We zitten in een soort middeleeuws dorp maar dan met heel veel Chinese accessoires. Er zit zelfs een muur om dit dorp heen en het guesthouse is gewoon een
bezienswaardigheid. Het lijkt een beetje op een pretpark en onze kamer lijkt op oma's bedstee. Leuk, leuk, leuk, leuk!!!!

In de bus vandaag kwamen we trouwens een stel Nederlanders tegen (waar kom je ze niet tegen!!) en ze vertelden ons over hun plannen om via Tibet naar Nepal te gaan. Hoewel Helga en ik Tibet eigenlijk al uit ons plan geschrapt hadden, hebben we nu toch weer stiekem een beetje het idee om alsnog naar Tibet te gaan omdat het punt 1: supergaaf schijnt te zijn (ja toch, Patrick?) en punt 2: van daaruit kunnen we naar Nepal en dat is toch ook supergaaf????!!!!!

Nou, genoeg voor vandaag. Jullie merken het wel weer.

Heel veel liefs Emmy.

ps: wat doet Frans Bauer in godsnaam in de hitlijst?????
psps: laat ik het vooral niet hebben over Guus Meeuwis!!!!!
pspsps: "De zon, de zee"????? BZN???????????????
pspspsps: ik heb nog wat leuk Chinees gejengel voor jullie in de aanbieding...
nog 1 ps-je: Marjorie... ik loop achter wat GTST betreft! Help! (sinds wanneer is Robert aan de coke?)