Wel Tibet, geen Tibet, wel Tibet, geen Tibet...
Door: Emmy
Blijf op de hoogte en volg Emmy
17 Januari 2010 | China, Lijiang
Ni hauw!!
De laatste avond dat Helga en ik in Dali zaten hebben we ouderwets voor de tv gehangen. We hadden een DVD gehuurd en hebben de hele avond in de scheur gelegen om Joey, Chandler, Ross, Rachel, Monica en Phoebe!!! Miste alleen het gezelschap uit Rotterdam; zonder jullie is het toch een beetje anders
De volgende dag zijn we doorgereisd naar Lijiang, een dorp nog gezelliger en knusser dan Dali. Ik geloof zelfs dat dit de meest gezellige plaats is waar ik ooit geweest ben. Het hele dorp bestaat uit kleine steegjes volgepropt met winkeltjes, restaurantjes, gezellige verlichting en guesthouses. Door het dorp loopt een kleine rivier wat een beetje het gevoel geeft in hartje Utrecht te zijn. Alle wegen bestaan uit klinkers en er komt geen verkeer op wielen (rolstoelen uitgezonderd). Helaas hebben alle petjes en vlaggetjes ook de weg weten te vinden naar dit geweldig leuke oord... (met petjes en vlaggetjes bedoel ik de alom bekende Aziatische toeristen die er de voorkeur aan geven om in groepsverband te reizen en ook vreselijk bang zijn om elkaar uit het oog te verliezen en daarom herkenbare assecoires met zich mee dragen zoals petjes en vlaggetjes. Op die manier zijn ze er zeker van dat achteraf iedereen mooi geposeerd op de foto's terug te vinden is!)
Maar goed... bij aankomst in Lijiang zijn we samen met Michiel, een jongen uit Amsterdam die we in de bus hadden ontmoet, naar een muziektheater geweest waar een traditioneel gekleed orkest, op traditionele instrumenten, traditionele Naxi-muziek speelde.
De 'Naxi' zijn afstammelingen van 1 of andere Tibetaanse minderheidsgroep en de betreffende Taoïstische tempelmuziek die ze maken is in de rest van China verloren gegaan als gevolg van de Culturele Revolutie. Was heel bijzonder om muziek te horen zoals het ooit geklonken moet hebben. Ook vond ik al die oude mannetjes met witte sikjes erg schattig om te zien!
Na het theater besloten we een kroegentocht te houden maar aangezien alles hier altijd zo vroeg dicht gaat in Azië (12 uur 's nachts al!) zijn we niet verder gekomen dan 1 kroeg. Omdat we moeilijk konden accepteren dat we al naar huis moesten zijn we het dorp rond gelopen, waar we een groep Chinezen tegen kwamen die muziek aan het maken waren.
Drie gitaren en een mondharmonica was genoeg equipement om volledig uit hun dak te gaan... zingen, dansen... helemaal gek werden ze!!!
Als tegenprestatie wilden ze ook wat van onze smartlappen horen dus niet veel later kwam Andre Hazes er aan te pas (bij gebrek aan inspiratie). Erg leuk was het! Het werd uiteindelijk vier uur 's nachts!
De volgende ochtend wakker gemaakt door een Nederlands stel dat we al eerder ontmoet hadden (het is echt een plaag, ik zweer het je) met de vraag of we nog naar Tibet willen aangezien je alleen in groepsverband binnenkomt. Ook moet je een permit regelen en... nou ja, het wordt je in ieder geval niet makkelijk gemaakt. Helga en ik weten tot op heden nog
steeds niet wat we willen...moeilijk, moeilijk, moeilijk! (Wat een problemen hebben wij hè?)
Maar oké, dat we wakker waren wil nog niet zeggen dat we ook actief waren!
De hele dag maar een beetje liggen lummelen totdat het avond werd en we met Michiel de kroeg weer ingedoken zijn (wat hebben we het toch zwaar!)
Toen ik ff naar de wc ging kwam ik een stel Chinezen tegen die me uitnodigden om een glaasje mee te drinken. Binnen 10 minuten had ik vier glaasjes raar smakende wijn achterover getikt omdat die mensen steeds maar met me wilden proosten. Blijkbaar was het daarbij de gewoonte om het glas in 1 beweging leeg te drinken... burp.
Na 10 minuten vond ik het toch wel leuk geweest en ben terug gekropen naar Helga en Michiel.
Het duurde alleen niet lang of de Chinezen volgden (waaronder een officier van het leger zoals we 100 keer hebben moeten horen, echt stoer...)
Er werden flessen drank aangerukt waardoor ook Helga en Michiel nu de sjaak waren. We waren blij toen de legerofficier plus aanhang verdwenen was.
Ik wil trouwens tussendoor nog even iets kwijt over de wc's hier aangezien ik weer wat nieuwe ervaringen rijker ben op dat gebied.
In China kennen ze eigenlijk geen zit-wc's maar goed, daar was ik al wel een beetje aan gewend. Maar dat de verschillende wc's enkel en alleen bestaan uit plasgootjes afgeschermd door muurtjes van nauwelijks een meter hoog is weer iets interessants. Een beetje ongemakkelijk is het wel als je zo'n ruimte binnenkomt en je passeert allemaal plassende en poepende mensen...
Het is trouwens ook niet heel vreemd om te douchen tussen vieze haren, pleepapier en gebruikt maandverband; driewerf hoera voor de slippers die bijna altijd in de hotelkamer staan! (Voor zover je uiteraard kunt spreken van een hotelkamer) Er zullen ongetwijfeld meer wc-verhalen volgen in de toekomst!
Nu weer over naar serieuzere aangelegenheden...
Per minibus zijn we doorgereisd van Lijiang naar Zhongdian. We hadden wat geruchten gehoord over een weg die onder constructie zou zijn... "Wat bedoel je onder constructie?!?!?!"
Er was nog nauwelijks sprake van een weg! Een paar uur lang hebben we liggen hobbelen en schokken met uitzicht over een heel erg diep ravijn. Soms kwam ik letterlijk een centimeter los van de bank en raakte ik nog net mijn met hoofd het dak van de bus niet! Het was misschien ook niet heel erg slim om helemaal op de achterbank te gaan zitten maar serieus... de wegen in Cambodja zijn er niks bij!!! (overdrijven is echt geen kunst)
Toch was het best een leuke en mooie rit. Het werd allemaal nog een tikkeltje interessanter toen er iets met de motor van de bus aan de hand bleek te zijn. Het ding maakte rare geluiden en er lekte iets. Volgens mij was het iets van koelwater ofzo want de rest van de rit zijn we om de 5
minuten gestopt om water bij te tanken. (Excuses als ik nu iets heel raars zeg, ben niet zo technisch aangelegd).
De reis duurde nu iets langer maar het gaf niet; de zon was aan het ondergaan waardoor de 'bijna-Tibetaanse' omgeving alleen nog maar mooier werd dan dat het al was. Zhongdian schijnt ook een heel goed alternatief te zijn voor Tibet 'if you can't make it to the real thing' (aldus de
Lonely Planet...)
Helga en ik zijn er nog steeds niet uit trouwens... of had ik dat al gezegd?
In Zhongdian hebben we, weer in het gezelschap van Michiel, een klooster boven op een berg bezocht. Was bijzonder maar eigenlijk vond ik de wandeling door de omgeving nadien nog beter. Ik was in m'n eentje een stukje afgedwaald naar een plek waar ik vervolgens het ultieme 'alleen-op-de-wereld-gevoel' heb ervaren! Heel veel bergen, geen geluid, geen bewoning, helemaal niks! Supergaaf! En Tibet is dan nog 10 keer gaver??? Mmmm, lastig, lastig, lastig...
Zondag 28 september zijn we naar Deqin gegaan, een dorpje nog dichter bij de Tibetaanse grens, 6 uur rijden vanaf Zhongdian. Ik was heel erg moe omdat we vroeg waren opgestaan en de avond ervoor tot na twaalven waren blijven hangen in een café (samen met nog 6 andere Nederlanders... het lijkt wel of de enige toeristen in China uit Nederlanders bestaat!!!!).
De bus reed over allemaal kronkelende wegen door de bergen, er werd volop gerookt in de bus en het feit dat we op hele hoge hoogte zaten, maakten dat ik me echt vreselijk misselijk voelde. Terwijl ik moeite deed om niet over te geven lag er een Chinese man heerlijk op mijn schouder te slapen. Bij elke bocht werd ik geplet tussen hem en het raam... geweldig!
Al met al was de rit adembenemend. Zulke hoge bergen heb ik nog nooit gezien! Ook hebben we sneeuw gesignaleerd!!!!! Geloof het of niet maar het is hier zo koud dat ik al dagen rondloop met 3 lagen kleding over elkaar aan! In Tibet schijnt het nog veel kouder te zijn maar ook nog mooier. Helga en ik weten nog steeds niet of we gaan of had ik dat al eens vermeld????
Bij aankomst in Deqin hebben we niet veel meer gedaan dan een wandeling door de omgeving. De volgende dag echter zijn we vroeg opgestaan om aan een tocht van 3 uur te beginnen... BERGOPWAARTS!!!
Boven aan de berg, op ongeveer 3000 meter hoogte zat namelijk een gletsjer.
Het was een supermooie wandeling al dacht ik af en toe dat ik tegen de vlakte zou gaan van ellende. Dat lopen tegen de berg op werkt als een soort natuurlijke drug: op een gegeven moment was ik in een soort zweverige toestand. En dan ook nog die ijle lucht erbij, ja, het feest was helemaal compleet hoor!
Vlak voor de gletsjer zat nog een Tibetaans klooster waar we uiteindelijk helemaal uitgeput en bezweet aan kwamen. We hebben daar meteen maar een slaapplek geregeld (er was trouwens niks anders in de wijde omtrek), onze spullen gedumpt en zijn weer door gebikkeld naar de gletsjer. Gaaf!!!!
De Meili-gletsjer, gelegen aan de voet van de Kagebo, is 12 km lang. Immens dus!
We hebben er een paar uur niks liggen doen behalve genieten van dit prachtige stuk natuur, totdat we plots beweging zagen op de gletsjer! Er liep gewoon iemand op die immense gletsjer!!!
Gletsjer... ijs... glad... diepe afgrond waar af en toe wat puin met veel kabaal in kletterde.........Levensgevaarlijk man! Met een verrekijker hebben we hem een tijdje in de gaten gehouden totdat we de indruk kregen dat hij wel wist waar hij mee bezig was. We zijn maar weer afgedaald naar onze slaapplek bij het klooster voor het avondeten. Aangezien we echt in
the middle of nowhere zaten was er in geen velden of wegen eten te vinden.
We hebben genoegen moeten nemen met wat restjes. Ons driegangen-diner zag er als volgt uit...
* voorgerecht verzorgd door Helga: droge koekjes met nagenoeg geen smaak
* hoofdgerecht verzorgd door Emmy: zoutloze pinda's uit een zakje
* nagerecht verzorgd door Michiel: koekjes gehuld in chocolade
Ook heb ik nog wat perzikachtige vruchten gegeten die van een boom afgevallen waren en vers gletsjerwater gedronken dat naar terpentine rook. Geloof het of niet, het was echt hartstikke leuk om een beetje het 'Expeditie Robinson-gevoel' te hebben!
Om onszelf te vermaken hebben we alledrie een Top 10 samengesteld van dingen die we graag zouden willen eten als we na zoveel maanden weer thuis zijn. Mijn Top 21 zag er als volgt uit:
1. Aardappel Anders (onion-bacon)
2. Moussaka
3. Chili con carne
4. Salade
5. Gebakken aardappels + broccoli + kaassaus + cordon blue
6. (kaas) kroket
7. Zuurkoolstampot met spekjes en rookworst
8. Erwtensoep
9. Turkse pizza
10. Bitterballen
11. Broodje tonijnsalade van Bakkerij Bart
12. Witlof met ham en kaas
13. Oliebollen
14. Toastjes met paturain
15. Gevulde eieren
16. Huzarensalade
17. Kip madras
18. Kaasfondue
19. Zuivelhoeve (kersenvariant)
20. Straciatella-yoghurt
21. Bruin brood van de Appie Happie met mayonaise, oude kaas en tomaat
Waarom ik dit vermeld? Geen idee... om het mezelf moeilijk te maken ofzo?
En om jullie nog meer te vervelen met een mail die alsmaar langer wordt...
De volgende ochtend de berg weer afgerend om de bus terug naar Zhongdian te halen. Weet niet wat ik fijner vind eigenlijk, berg op of berg af...
Vanuit Zhongdian zijn we vandaag weer teruggereisd naar Lijiang om van hieruit morgen weer door te gaan naar Chengdu. In Chengdu gaan Helga en ik beslissen of we naar Tibet gaan ja of nee.
Liefs Emmy.
ps-en:
Nicole... zou ik je nieuwe adres in Amsterdam kunnen krijgen? Dank!
Camie... hoe gaat het op de toneelschool? Druk? Laat ff weten!
Dees... ik bel snel hoor!
Mam... en jou ook hoor!
Matthijs... vertel eens ff hoe het gaat op je stage, ben benieuwd!
Michiel... hoe was je vlucht? Veilig aangekomen in Kunming???
De laatste avond dat Helga en ik in Dali zaten hebben we ouderwets voor de tv gehangen. We hadden een DVD gehuurd en hebben de hele avond in de scheur gelegen om Joey, Chandler, Ross, Rachel, Monica en Phoebe!!! Miste alleen het gezelschap uit Rotterdam; zonder jullie is het toch een beetje anders
De volgende dag zijn we doorgereisd naar Lijiang, een dorp nog gezelliger en knusser dan Dali. Ik geloof zelfs dat dit de meest gezellige plaats is waar ik ooit geweest ben. Het hele dorp bestaat uit kleine steegjes volgepropt met winkeltjes, restaurantjes, gezellige verlichting en guesthouses. Door het dorp loopt een kleine rivier wat een beetje het gevoel geeft in hartje Utrecht te zijn. Alle wegen bestaan uit klinkers en er komt geen verkeer op wielen (rolstoelen uitgezonderd). Helaas hebben alle petjes en vlaggetjes ook de weg weten te vinden naar dit geweldig leuke oord... (met petjes en vlaggetjes bedoel ik de alom bekende Aziatische toeristen die er de voorkeur aan geven om in groepsverband te reizen en ook vreselijk bang zijn om elkaar uit het oog te verliezen en daarom herkenbare assecoires met zich mee dragen zoals petjes en vlaggetjes. Op die manier zijn ze er zeker van dat achteraf iedereen mooi geposeerd op de foto's terug te vinden is!)
Maar goed... bij aankomst in Lijiang zijn we samen met Michiel, een jongen uit Amsterdam die we in de bus hadden ontmoet, naar een muziektheater geweest waar een traditioneel gekleed orkest, op traditionele instrumenten, traditionele Naxi-muziek speelde.
De 'Naxi' zijn afstammelingen van 1 of andere Tibetaanse minderheidsgroep en de betreffende Taoïstische tempelmuziek die ze maken is in de rest van China verloren gegaan als gevolg van de Culturele Revolutie. Was heel bijzonder om muziek te horen zoals het ooit geklonken moet hebben. Ook vond ik al die oude mannetjes met witte sikjes erg schattig om te zien!
Na het theater besloten we een kroegentocht te houden maar aangezien alles hier altijd zo vroeg dicht gaat in Azië (12 uur 's nachts al!) zijn we niet verder gekomen dan 1 kroeg. Omdat we moeilijk konden accepteren dat we al naar huis moesten zijn we het dorp rond gelopen, waar we een groep Chinezen tegen kwamen die muziek aan het maken waren.
Drie gitaren en een mondharmonica was genoeg equipement om volledig uit hun dak te gaan... zingen, dansen... helemaal gek werden ze!!!
Als tegenprestatie wilden ze ook wat van onze smartlappen horen dus niet veel later kwam Andre Hazes er aan te pas (bij gebrek aan inspiratie). Erg leuk was het! Het werd uiteindelijk vier uur 's nachts!
De volgende ochtend wakker gemaakt door een Nederlands stel dat we al eerder ontmoet hadden (het is echt een plaag, ik zweer het je) met de vraag of we nog naar Tibet willen aangezien je alleen in groepsverband binnenkomt. Ook moet je een permit regelen en... nou ja, het wordt je in ieder geval niet makkelijk gemaakt. Helga en ik weten tot op heden nog
steeds niet wat we willen...moeilijk, moeilijk, moeilijk! (Wat een problemen hebben wij hè?)
Maar oké, dat we wakker waren wil nog niet zeggen dat we ook actief waren!
De hele dag maar een beetje liggen lummelen totdat het avond werd en we met Michiel de kroeg weer ingedoken zijn (wat hebben we het toch zwaar!)
Toen ik ff naar de wc ging kwam ik een stel Chinezen tegen die me uitnodigden om een glaasje mee te drinken. Binnen 10 minuten had ik vier glaasjes raar smakende wijn achterover getikt omdat die mensen steeds maar met me wilden proosten. Blijkbaar was het daarbij de gewoonte om het glas in 1 beweging leeg te drinken... burp.
Na 10 minuten vond ik het toch wel leuk geweest en ben terug gekropen naar Helga en Michiel.
Het duurde alleen niet lang of de Chinezen volgden (waaronder een officier van het leger zoals we 100 keer hebben moeten horen, echt stoer...)
Er werden flessen drank aangerukt waardoor ook Helga en Michiel nu de sjaak waren. We waren blij toen de legerofficier plus aanhang verdwenen was.
Ik wil trouwens tussendoor nog even iets kwijt over de wc's hier aangezien ik weer wat nieuwe ervaringen rijker ben op dat gebied.
In China kennen ze eigenlijk geen zit-wc's maar goed, daar was ik al wel een beetje aan gewend. Maar dat de verschillende wc's enkel en alleen bestaan uit plasgootjes afgeschermd door muurtjes van nauwelijks een meter hoog is weer iets interessants. Een beetje ongemakkelijk is het wel als je zo'n ruimte binnenkomt en je passeert allemaal plassende en poepende mensen...
Het is trouwens ook niet heel vreemd om te douchen tussen vieze haren, pleepapier en gebruikt maandverband; driewerf hoera voor de slippers die bijna altijd in de hotelkamer staan! (Voor zover je uiteraard kunt spreken van een hotelkamer) Er zullen ongetwijfeld meer wc-verhalen volgen in de toekomst!
Nu weer over naar serieuzere aangelegenheden...
Per minibus zijn we doorgereisd van Lijiang naar Zhongdian. We hadden wat geruchten gehoord over een weg die onder constructie zou zijn... "Wat bedoel je onder constructie?!?!?!"
Er was nog nauwelijks sprake van een weg! Een paar uur lang hebben we liggen hobbelen en schokken met uitzicht over een heel erg diep ravijn. Soms kwam ik letterlijk een centimeter los van de bank en raakte ik nog net mijn met hoofd het dak van de bus niet! Het was misschien ook niet heel erg slim om helemaal op de achterbank te gaan zitten maar serieus... de wegen in Cambodja zijn er niks bij!!! (overdrijven is echt geen kunst)
Toch was het best een leuke en mooie rit. Het werd allemaal nog een tikkeltje interessanter toen er iets met de motor van de bus aan de hand bleek te zijn. Het ding maakte rare geluiden en er lekte iets. Volgens mij was het iets van koelwater ofzo want de rest van de rit zijn we om de 5
minuten gestopt om water bij te tanken. (Excuses als ik nu iets heel raars zeg, ben niet zo technisch aangelegd).
De reis duurde nu iets langer maar het gaf niet; de zon was aan het ondergaan waardoor de 'bijna-Tibetaanse' omgeving alleen nog maar mooier werd dan dat het al was. Zhongdian schijnt ook een heel goed alternatief te zijn voor Tibet 'if you can't make it to the real thing' (aldus de
Lonely Planet...)
Helga en ik zijn er nog steeds niet uit trouwens... of had ik dat al gezegd?
In Zhongdian hebben we, weer in het gezelschap van Michiel, een klooster boven op een berg bezocht. Was bijzonder maar eigenlijk vond ik de wandeling door de omgeving nadien nog beter. Ik was in m'n eentje een stukje afgedwaald naar een plek waar ik vervolgens het ultieme 'alleen-op-de-wereld-gevoel' heb ervaren! Heel veel bergen, geen geluid, geen bewoning, helemaal niks! Supergaaf! En Tibet is dan nog 10 keer gaver??? Mmmm, lastig, lastig, lastig...
Zondag 28 september zijn we naar Deqin gegaan, een dorpje nog dichter bij de Tibetaanse grens, 6 uur rijden vanaf Zhongdian. Ik was heel erg moe omdat we vroeg waren opgestaan en de avond ervoor tot na twaalven waren blijven hangen in een café (samen met nog 6 andere Nederlanders... het lijkt wel of de enige toeristen in China uit Nederlanders bestaat!!!!).
De bus reed over allemaal kronkelende wegen door de bergen, er werd volop gerookt in de bus en het feit dat we op hele hoge hoogte zaten, maakten dat ik me echt vreselijk misselijk voelde. Terwijl ik moeite deed om niet over te geven lag er een Chinese man heerlijk op mijn schouder te slapen. Bij elke bocht werd ik geplet tussen hem en het raam... geweldig!
Al met al was de rit adembenemend. Zulke hoge bergen heb ik nog nooit gezien! Ook hebben we sneeuw gesignaleerd!!!!! Geloof het of niet maar het is hier zo koud dat ik al dagen rondloop met 3 lagen kleding over elkaar aan! In Tibet schijnt het nog veel kouder te zijn maar ook nog mooier. Helga en ik weten nog steeds niet of we gaan of had ik dat al eens vermeld????
Bij aankomst in Deqin hebben we niet veel meer gedaan dan een wandeling door de omgeving. De volgende dag echter zijn we vroeg opgestaan om aan een tocht van 3 uur te beginnen... BERGOPWAARTS!!!
Boven aan de berg, op ongeveer 3000 meter hoogte zat namelijk een gletsjer.
Het was een supermooie wandeling al dacht ik af en toe dat ik tegen de vlakte zou gaan van ellende. Dat lopen tegen de berg op werkt als een soort natuurlijke drug: op een gegeven moment was ik in een soort zweverige toestand. En dan ook nog die ijle lucht erbij, ja, het feest was helemaal compleet hoor!
Vlak voor de gletsjer zat nog een Tibetaans klooster waar we uiteindelijk helemaal uitgeput en bezweet aan kwamen. We hebben daar meteen maar een slaapplek geregeld (er was trouwens niks anders in de wijde omtrek), onze spullen gedumpt en zijn weer door gebikkeld naar de gletsjer. Gaaf!!!!
De Meili-gletsjer, gelegen aan de voet van de Kagebo, is 12 km lang. Immens dus!
We hebben er een paar uur niks liggen doen behalve genieten van dit prachtige stuk natuur, totdat we plots beweging zagen op de gletsjer! Er liep gewoon iemand op die immense gletsjer!!!
Gletsjer... ijs... glad... diepe afgrond waar af en toe wat puin met veel kabaal in kletterde.........Levensgevaarlijk man! Met een verrekijker hebben we hem een tijdje in de gaten gehouden totdat we de indruk kregen dat hij wel wist waar hij mee bezig was. We zijn maar weer afgedaald naar onze slaapplek bij het klooster voor het avondeten. Aangezien we echt in
the middle of nowhere zaten was er in geen velden of wegen eten te vinden.
We hebben genoegen moeten nemen met wat restjes. Ons driegangen-diner zag er als volgt uit...
* voorgerecht verzorgd door Helga: droge koekjes met nagenoeg geen smaak
* hoofdgerecht verzorgd door Emmy: zoutloze pinda's uit een zakje
* nagerecht verzorgd door Michiel: koekjes gehuld in chocolade
Ook heb ik nog wat perzikachtige vruchten gegeten die van een boom afgevallen waren en vers gletsjerwater gedronken dat naar terpentine rook. Geloof het of niet, het was echt hartstikke leuk om een beetje het 'Expeditie Robinson-gevoel' te hebben!
Om onszelf te vermaken hebben we alledrie een Top 10 samengesteld van dingen die we graag zouden willen eten als we na zoveel maanden weer thuis zijn. Mijn Top 21 zag er als volgt uit:
1. Aardappel Anders (onion-bacon)
2. Moussaka
3. Chili con carne
4. Salade
5. Gebakken aardappels + broccoli + kaassaus + cordon blue
6. (kaas) kroket
7. Zuurkoolstampot met spekjes en rookworst
8. Erwtensoep
9. Turkse pizza
10. Bitterballen
11. Broodje tonijnsalade van Bakkerij Bart
12. Witlof met ham en kaas
13. Oliebollen
14. Toastjes met paturain
15. Gevulde eieren
16. Huzarensalade
17. Kip madras
18. Kaasfondue
19. Zuivelhoeve (kersenvariant)
20. Straciatella-yoghurt
21. Bruin brood van de Appie Happie met mayonaise, oude kaas en tomaat
Waarom ik dit vermeld? Geen idee... om het mezelf moeilijk te maken ofzo?
En om jullie nog meer te vervelen met een mail die alsmaar langer wordt...
De volgende ochtend de berg weer afgerend om de bus terug naar Zhongdian te halen. Weet niet wat ik fijner vind eigenlijk, berg op of berg af...
Vanuit Zhongdian zijn we vandaag weer teruggereisd naar Lijiang om van hieruit morgen weer door te gaan naar Chengdu. In Chengdu gaan Helga en ik beslissen of we naar Tibet gaan ja of nee.
Liefs Emmy.
ps-en:
Nicole... zou ik je nieuwe adres in Amsterdam kunnen krijgen? Dank!
Camie... hoe gaat het op de toneelschool? Druk? Laat ff weten!
Dees... ik bel snel hoor!
Mam... en jou ook hoor!
Matthijs... vertel eens ff hoe het gaat op je stage, ben benieuwd!
Michiel... hoe was je vlucht? Veilig aangekomen in Kunming???
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
