Sa baai-dii baa!

Sa baai-dii baa!

Ja hoor, de zon is weer gaan schijnen maar waar waren wij op het moment dat de eerste zonnestraal zich aandiende? Juist... in een boot.

Jullie zouden misschien verwachten dat een boot wel het laatste zou zijn waar we ons opnieuw door zouden laten vervoeren (benen in de nek en afgeknelde lichaamsdelen is niet alles...) maar er is een verklaring voor.

Op een regenachtige dag in Luang Prabang, (welke dag was dat niet) al slenterend van het ene café naar het andere (je moet toch wat doen om de tijd te doden) kwamen we een paar bekenden tegen die ons vertelden dat ze de volgende dag per boot zouden vertrekken naar het plaatsje Nong Khiaw, wat meer naar het noorden van Laos. Er pasten 8 mensen in de boot en ze waren met z'n zessen. De prijs werd door het aantal passagiers gedeeld dus het zou erg handig zijn als wij ook mee gingen. (ze vonden ons daarbij ook leuk gezelschap) Helga en ik wisselden een aantal blikken en zo kwam het dat we de volgende ochtend weer in een bootje gepropt zaten. Maar... het was de moeite waard hoor! Het leek wel of er geen eind kwam aan al dat moois! Wederom jeukte het aan alle kanten om van elke struik, elk zwaaiend kind aan de oever, elk vissersbootje en elke berg die er voorbij kwam een foto te maken... dus heb ik dat ook maar gewoon gedaan deze keer.

Het was een tocht van 8 uur waarbij we onderweg nauwelijks anderen tegenkwamen. Af en toe kwam er een speedboat voorbij geraasd. Die dingen schijnen levensgevaarlijk te zijn en het wordt daarom ook sterk afgeraden om daarmee te reizen. Ze maken ook vreselijk veel herrie en elke passagier heeft een helm op. Ik weet niet of jullie wel eens naar de formule 1 kijken? Soms zie je de coureurs zitten terwijl ze aan het racen zijn en dan zie je het hoofd steeds heen en weer bewegen. Altijd als ik dat zie denk ik: tsjee, dat moet ontzettend zwaar en vermoeiend zijn! Weten jullie wat ik bedoel? Nou ja, dat gevoel had ik ook als ik keek naar de mensen in de
speedboats die zo af en toe voorbij kwamen. Het ding stuiterde op het water en dat de hele trip lang! Als je het mij vraagt hou je er een whiplash aan over!

Maar goed, dat terzijde. Onze tocht verliep in ieder geval erg vreedzaam, totdat de propeller van de boot over de bodem (vol met stenen!) schraapte. Propeller stuk en de boot lag stil...
O oooh! Iedereen kreeg al paniekaanvallen bij het idee dat we de hele nacht op die boot moesten
doorbrengen temidden van allerlei insectengespuis etcetera, maar het viel gelukkig allemaal mee. De bestuurder van de boot trok al zijn kleren uit (op zijn onderbroek na gelukkig...) en nam een kijkje onder de boot. De oude propeller haalde hij weg en zette er vervolgens een nieuwe op die hij, god zij dank, mee had genomen. De oude propeller, die aan alle kanten verbogen
was, werd met een hamer een beetje recht getimmerd en verdween vervolgens in het zakje waar de 'nieuwe propeller' net uitgekomen was. Ik heb zo'n vermoeden dat de 'oude propeller' bij een volgend ongeluk weer dienst doet als 'nieuwe propeller'... Maar het maakt allemaal niet uit, de boot kon weer verder!
Onderweg zijn we gestopt bij een klein Hmong-dorpje. De Hmong is een volkje waarvan ik de 'bijzonderheid' vergeten ben, dus zo bijzonder is het misschien ook niet. Maar het was in ieder geval wel erg leuk om daar een kijkje te nemen. Allemaal rieten huisjes en loslopend wild. Heel veel kinderen en zelfs een aapje (dat alle aandacht had) De mensen van het Hmong-volk zijn voor het grootste deel zelfvoorzienend en leven samen alsof ze 1 grote familie zijn. Heel apart om te zien maar aan de andere kant ook vreemd om daar tussen te lopen. Vooral als je met meer mensen bent, voel je jezelf echt een toerist. Je staat de mensen echt te bekijken en zij jou; dat is wel een beetje vreemd!

Na de tussenstop doorgevaren naar de final destination... Nong Khiaw. Wauw! Ik vind Laos echt gaaf! Misschien juist omdat het een stuk minder geciviliseerd is dan Thailand. Normaal aangelegde wegen kennen ze hier bijna niet; alles is modderpad! Aan de oever, waar we uit de boot stapten, waren mensen zich aan het wassen in de rivier. Iets verderop waren mensen
in de weer met hun eten en hun kleine stalletjes, overal spelende kinderen die naar je lachen en je groeten...al die kleine dingetjes maken het zo gaaf om in Laos te zijn! We liepen een brug over om aan de overkant van de rivier te komen want daar was het guesthouse waar we zouden overnachten. Alvorens we het guesthouse bereikten moesten we eerst met backpack en al over modderige paadjes tussen het struikgewas door en over 'in elkaar geflanste houten trappetjes' maar het was het waard hoor! (achteraf bleek overigens wel dat er ook een meer begaanbaar pad liep richting het guesthouse maar goed)
Een veranda met uitzicht op de rivier met op de achtergrond geweldig mooie bergen. De zon was net aan het ondergaan dus alles bij elkaar was het gewoon adembenemend! Bijna geen toeristen dus zooooo relaxed!

De volgende morgen zijn Helga en ik, naar onze begrippen, vroeg opgestaan voor een wandeling naar een waterval. De wandeling liep op een weg door de bergen (wauw!) waarbij we het ene dorp na het andere voorbij liepen. Mensen groeten je allemaal en lachen naar je. Halverwege kwam er een jongetje aangefietst (voor zover je het ding een fiets kon noemen) die bij het zien van twee westerse meisjes, meteen van zijn fiets afsprong en een heel stuk
met ons mee is gaan lopen totdat hij bij z'n huis (houten hutje) kwam. Echt grappig! We konden hem alleen niet verstaan en hij ons niet maar gelukkig had ik een Lao phrasebook.

Toen we na een lange wandeling bij de waterval kwamen (wederom vergezeld door een Lao-iemand) hebben we ons even opgefrist om vervolgens het pokke-eind weer helemaal terug te lopen in de brandende zon. Op de terugweg hebben we ook nog een grot bezichtigd (en WEDEROM vergezeld door een Lao-iemand!!) waar Vietnamese burgers zich schuil hielden ten tijde van de Vietnam-oorlog. Het laatste stukje op weg naar ons guesthouse konden we meeliften met een verrotte truck maar het was geweldig!

De volgende ochtend weer vroeg uit de veren om onze boottrip te vervolgen naar het plaatsje Muang Ngoi... nog noordelijker! Het was een soortgelijk plaatsje als Nong Khiaw maar daarom niet minder leuk. Wandeling gemaakt door het dorp en later op de middag besloten we weer een grot te bezoeken. Het scheen echt de moeite waard te zijn want je moest stukken door de grot zwemmen om verder te komen zeg maar. De wandeling erheen duurde een minuut of 50. Erg lang als je over een heel smal modderig paadje loopt dat door de regen (die ineens uit het niets met bakken uit de hemel kwam terwijl de zon de heeeeeeeeeeeele dag geschenen had) nog
modderiger werd. Resultaat was dat we aan het eind van de wandeling vol modder zaten en her en der ook wat leeches (IEUW!!!!!!!!!).
Om de grot te bezichtigen moest je eerst omhoog klimmen over allerlei rotsen en dat durfde ik niet dus uiteindelijk heb ik geen grot gezien van binnen. Jammer hoor, maar sinds die val met mijn knie ben ik heel voorzichtig in wat ik wel en niet doe. Ik moet me er eigenlijk niks van aantrekken maar ik kan niet helpen dat ik soms een beetje angstig ben. En ik heb gemerkt... hoe banger je bent... hoe sneller je valt. Op dat moment zag ik het niet zitten om naar boven te gaan dus heb ik het ook maar niet gedaan. Maar van Helga begreep ik dat het erg mooi was daarboven!

Vandaag zijn we met de boot terug gegaan naar Nong Khiaw. Vanuit daar zijn we met een busje terug gesjeesd (niet overdreven) naar Luang Prabang. Was trouwens wel een klein beetje eng. We reden langs rotswanden en ergens lag er ineens een onwijs groot stuk rots midden op de weg! Het busje moest er helemaal omheen manoeuvreren dus vermoedelijk was het, vlak voordat wij daar kwamen, omlaag komen vallen! Je zou er maar net onder rijden! Dan waren we
er nu niet meer geweest ben ik bang...

Maar gelukkig hebben we het gehaald tot aan Luang Prabang...

Liefs Emmy!