Eerste indrukken van Laos...
Door: Emmy
Blijf op de hoogte en volg Emmy
17 Januari 2010 | Laos, Luang Prabang
Hallo mensen,
Ik baal! Ik had een lange mail getypt over de trip van Thailand naar Laos en die blijkt ineens niet verzonden te zijn! Ten minste, in mijn gegevens kan ik de mail nergens terug vinden dus mocht het wel verzonden zijn dan klopt er iets niet hier! Maar goed, omdat ik mijn reisverslagen onder
andere gebruik voor mijn eigen 'archief' ga ik het verhaal toch nog maar een keer opnieuw typen (gelukkig regent het al 2 dagen dus veel beters heb ik niet te doen...)
Het begon allemaal in Chiang Khong, een plaatsje aan de oever van de Mekong vanwaar jullie mijn laatste verslag gehad hebben. Nu... 3 dagen later, zit ik aan de overkant, namelijk in
Laos!!!! Jeee! Leuk man!
We zijn heel vroeg opgestaan omdat er een taxi op ons stond te wachten. We werden naar de waterkant gebracht vanwaar we met een klein houten bootje naar de overkant voeren. Na 3 minuten zaten we in het plaatsje Huay Xai (Laos dus) We moesten ons melden bij een tafeltje waar mensen heel druk in de weer waren met paspoorten en andere papieren rompslomp. Vanaf daar werden we doorverwezen voor een "bootie-check". De mensen in Laos spreken
niet heel geweldig engels, maar al snel bleek dat het om een klein lichamelijk onderzoekje ging, ofwel... een body-check! Iedereen die Laos in wil moet eerst zijn temperatuur op laten meten.
Gelukkig waren we niet ziek dus mochten we door naar het volgende taxibusje, dat ons naar de volgende boot bracht.
Dit keer was de boot iets groter maar nog steeds was het een vreselijk geprop om iedereen er in te krijgen. De boot zat vol met backpackers. Dit betekent automatisch dat er ook een heleboel backpacks aan boord moesten. Er was niet genoeg ruimte voor dit alles dus gingen er een aantal tassen het dak op en ook werden de tassen op creatieve wijze onder de bankjes geschoven. De bankjes waren echter erg klein dus eigenlijk lagen de tassen op de plaats waar normaliter je voeten horen te staan... In kan jullie verzekeren: in elkaar gevouwen op een houten bankje 6 uur
over de Mekong varen is geen pretje!!! Maar gelukkig heeft het geweldige uitzicht een boel van het leed gecompenseerd. Geweldig wat we allemaal te zien kregen onderweg... prachtige berglandschappen, rotsen die zomaar uit het niets kwamen oprijzen, af en toe een klein dorpje aan de oever, mooie wolkformaties, etc, etc... Als ik zoiets zie dan heb ik steeds de neiging om foto’s te maken, maar ja, je kunt wel bezig blijven! Maar toch, het jeukt de hele tijd! Na enkele uren kwamen we aan bij het plaatsje Pak Beng, wat onze eerste overnachting in Laos zou worden.
Het was nog een hele toestand om van de boot af te komen want ze hadden niet echt een steiger ofzo. Met mijn backpack, rugzak en fles water ben ik al balancerend over een smalle houten plank aan (lager) wal geraakt, waar ik vervolgens een steile zandbult op moest klimmen om op de 'normale' weg te komen. Een zandweg leidde ons naar het centrum van Pak Beng waar we op
zoek gingen naar een guesthouse. Was niet moeilijk aangezien de Lao-people ons bij het betreden van het vaste land om de oren vlogen met "nice rooms", "very cheap", etc etc.
's Avonds hebben we met een groepje mensen gekaart en biertjes gedronken. We hebben er hooguit 3 uurtjes gezeten maar in die tijd is de stroom een stuk of 4 keer uitgevallen! Dit schijnt normaal te zijn...'s Nachts, toen Helga en ik wilden gaan slapen, viel de stroom weer uit: weg
lekker briesje van de ventilator!!! Gelukkig ben ik toch gewoon in slaap gevallen en heb ik heerlijk geslapen, in tegenstelling tot Helga. Ze meende namelijk ratten te horen en heeft de hele nacht wakker gelegen en geluid gemaakt om te zorgen dat ze niet op haar bed zouden komen.
Ik dacht dat het onzin was maar de volgende dag waren er meer mensen die ratten hadden gehoord. Ze hadden zelfs bij iemand een tas aangevreten waardoor het vol met gaten zat!
Maar goed, weer lekker vroeg opgestaan (6 uur) om te horen dat de boot niet om 7 uur maar pas om 8 uur zou vertrekken, leuk was dat! Geluk bij een ongeluk was daarentegen wel dat we als 1 van de eersten weer in de boot zaten en dus verzekerd waren van een luxeplaatsje... (houten bank, benen weer in de nek, etc) Ik moet trouwens wel zeggen dat ik erg blij ben met mijn discman. Heerlijk hoor, muziek luisteren terwijl het ene na het andere "kodakmoment" je netvlies passeert! Maar, hoe mooi het uitzicht ook was, na een uurtje of 7 ben je toch blij dat je de boot weer uit mag zodat het gevoel in je kont, benen en voeten weer terug kan komen!
Cees, mijn knuffelmascotte die eruit ziet als een schaap heeft trouwens nog vrienden gemaakt met een kalkoenknuffel van een Amerikaans stel. Heb er nog ff een foto van genomen!
Luang Prabang was dan de plaats waar onze boottrip over de rivier de Mekong aan een eind kwam. (Hé, dat rijmt!!!!) De hele berg backpackers kwam weer in beweging evenals de Lao-people op het vaste land. Met drommen kwamen ze weer op ons afgestormd om de meest beste, goedkoopste, schoonste en gezelligste hostels aan te prijzen. Maar nee, wij wisten het zelf allemaal wel... Met een mannetje of 5 besloten we op eigen houtje iets leuks uit te zoeken. Nou, dolle pret! Na een uur liepen we nog steeds te zoeken. We kwamen op den duur steeds meer mensen van de boot tegen die al helemaal gesetteld en fris gedoucht waren. Oké... het was tijd voor plan B!
We besloten eerst ergens een cafeetje op te zoeken om de dorst te lessen en te bedenken hoe we het gingen aanpakken vanaf nu. We bedachten dat het misschien handig was om ons op te splitsen in teams die dan los van elkaar op zoek zouden gaan naar een geschikt guesthouse (jullie moeten weten dat er op elke hoek van de straat 1 te vinden was maar dat we gewoon te
kritisch waren) en dat we elkaar dan later zouden berichten van de faciliteiten e.d.
Maar goed, uiteindelijk zijn we toch maar weer met z'n vijven op pad gegaan. Ergens in een achterafstraatje hebben we dan een guesthouse gevonden voor maar 2 US dollar! (de valuta is hier trouwens de Kip maar de Thaise Baht en de US dollar wordt ook gewoon geaccepteerd)
We zitten nog steeds met veel plezier in dat guesthouse. Of eigenlijk... we kunnen niet veel anders want het regent nu al twee dagen. We doen dan ook niks anders dan een beetje rondhangen in internetcafés e.d. Dat betekent onder andere dat ik nu weer helemaal up to date ben met mijn verslag want jullie raden nooit waar ik nu ben? Juist! In een internetcafé! Heb daarnet wat foto’s ingescand die ik jullie zo ga sturen... het zijn redelijk recente foto’s dus dat is misschien wel leuk!
Ik hoop dat deze mail een beetje leuk was om te lezen, is namelijk met iets minder enthousiasme getypt dan de vorige niet-verstuurde mail... Ik ga nu mijn geduld testen want het versturen van foto’s gaat meestal gepaard met een boel ellende!
Liefs Emmy
Ik baal! Ik had een lange mail getypt over de trip van Thailand naar Laos en die blijkt ineens niet verzonden te zijn! Ten minste, in mijn gegevens kan ik de mail nergens terug vinden dus mocht het wel verzonden zijn dan klopt er iets niet hier! Maar goed, omdat ik mijn reisverslagen onder
andere gebruik voor mijn eigen 'archief' ga ik het verhaal toch nog maar een keer opnieuw typen (gelukkig regent het al 2 dagen dus veel beters heb ik niet te doen...)
Het begon allemaal in Chiang Khong, een plaatsje aan de oever van de Mekong vanwaar jullie mijn laatste verslag gehad hebben. Nu... 3 dagen later, zit ik aan de overkant, namelijk in
Laos!!!! Jeee! Leuk man!
We zijn heel vroeg opgestaan omdat er een taxi op ons stond te wachten. We werden naar de waterkant gebracht vanwaar we met een klein houten bootje naar de overkant voeren. Na 3 minuten zaten we in het plaatsje Huay Xai (Laos dus) We moesten ons melden bij een tafeltje waar mensen heel druk in de weer waren met paspoorten en andere papieren rompslomp. Vanaf daar werden we doorverwezen voor een "bootie-check". De mensen in Laos spreken
niet heel geweldig engels, maar al snel bleek dat het om een klein lichamelijk onderzoekje ging, ofwel... een body-check! Iedereen die Laos in wil moet eerst zijn temperatuur op laten meten.
Gelukkig waren we niet ziek dus mochten we door naar het volgende taxibusje, dat ons naar de volgende boot bracht.
Dit keer was de boot iets groter maar nog steeds was het een vreselijk geprop om iedereen er in te krijgen. De boot zat vol met backpackers. Dit betekent automatisch dat er ook een heleboel backpacks aan boord moesten. Er was niet genoeg ruimte voor dit alles dus gingen er een aantal tassen het dak op en ook werden de tassen op creatieve wijze onder de bankjes geschoven. De bankjes waren echter erg klein dus eigenlijk lagen de tassen op de plaats waar normaliter je voeten horen te staan... In kan jullie verzekeren: in elkaar gevouwen op een houten bankje 6 uur
over de Mekong varen is geen pretje!!! Maar gelukkig heeft het geweldige uitzicht een boel van het leed gecompenseerd. Geweldig wat we allemaal te zien kregen onderweg... prachtige berglandschappen, rotsen die zomaar uit het niets kwamen oprijzen, af en toe een klein dorpje aan de oever, mooie wolkformaties, etc, etc... Als ik zoiets zie dan heb ik steeds de neiging om foto’s te maken, maar ja, je kunt wel bezig blijven! Maar toch, het jeukt de hele tijd! Na enkele uren kwamen we aan bij het plaatsje Pak Beng, wat onze eerste overnachting in Laos zou worden.
Het was nog een hele toestand om van de boot af te komen want ze hadden niet echt een steiger ofzo. Met mijn backpack, rugzak en fles water ben ik al balancerend over een smalle houten plank aan (lager) wal geraakt, waar ik vervolgens een steile zandbult op moest klimmen om op de 'normale' weg te komen. Een zandweg leidde ons naar het centrum van Pak Beng waar we op
zoek gingen naar een guesthouse. Was niet moeilijk aangezien de Lao-people ons bij het betreden van het vaste land om de oren vlogen met "nice rooms", "very cheap", etc etc.
's Avonds hebben we met een groepje mensen gekaart en biertjes gedronken. We hebben er hooguit 3 uurtjes gezeten maar in die tijd is de stroom een stuk of 4 keer uitgevallen! Dit schijnt normaal te zijn...'s Nachts, toen Helga en ik wilden gaan slapen, viel de stroom weer uit: weg
lekker briesje van de ventilator!!! Gelukkig ben ik toch gewoon in slaap gevallen en heb ik heerlijk geslapen, in tegenstelling tot Helga. Ze meende namelijk ratten te horen en heeft de hele nacht wakker gelegen en geluid gemaakt om te zorgen dat ze niet op haar bed zouden komen.
Ik dacht dat het onzin was maar de volgende dag waren er meer mensen die ratten hadden gehoord. Ze hadden zelfs bij iemand een tas aangevreten waardoor het vol met gaten zat!
Maar goed, weer lekker vroeg opgestaan (6 uur) om te horen dat de boot niet om 7 uur maar pas om 8 uur zou vertrekken, leuk was dat! Geluk bij een ongeluk was daarentegen wel dat we als 1 van de eersten weer in de boot zaten en dus verzekerd waren van een luxeplaatsje... (houten bank, benen weer in de nek, etc) Ik moet trouwens wel zeggen dat ik erg blij ben met mijn discman. Heerlijk hoor, muziek luisteren terwijl het ene na het andere "kodakmoment" je netvlies passeert! Maar, hoe mooi het uitzicht ook was, na een uurtje of 7 ben je toch blij dat je de boot weer uit mag zodat het gevoel in je kont, benen en voeten weer terug kan komen!
Cees, mijn knuffelmascotte die eruit ziet als een schaap heeft trouwens nog vrienden gemaakt met een kalkoenknuffel van een Amerikaans stel. Heb er nog ff een foto van genomen!
Luang Prabang was dan de plaats waar onze boottrip over de rivier de Mekong aan een eind kwam. (Hé, dat rijmt!!!!) De hele berg backpackers kwam weer in beweging evenals de Lao-people op het vaste land. Met drommen kwamen ze weer op ons afgestormd om de meest beste, goedkoopste, schoonste en gezelligste hostels aan te prijzen. Maar nee, wij wisten het zelf allemaal wel... Met een mannetje of 5 besloten we op eigen houtje iets leuks uit te zoeken. Nou, dolle pret! Na een uur liepen we nog steeds te zoeken. We kwamen op den duur steeds meer mensen van de boot tegen die al helemaal gesetteld en fris gedoucht waren. Oké... het was tijd voor plan B!
We besloten eerst ergens een cafeetje op te zoeken om de dorst te lessen en te bedenken hoe we het gingen aanpakken vanaf nu. We bedachten dat het misschien handig was om ons op te splitsen in teams die dan los van elkaar op zoek zouden gaan naar een geschikt guesthouse (jullie moeten weten dat er op elke hoek van de straat 1 te vinden was maar dat we gewoon te
kritisch waren) en dat we elkaar dan later zouden berichten van de faciliteiten e.d.
Maar goed, uiteindelijk zijn we toch maar weer met z'n vijven op pad gegaan. Ergens in een achterafstraatje hebben we dan een guesthouse gevonden voor maar 2 US dollar! (de valuta is hier trouwens de Kip maar de Thaise Baht en de US dollar wordt ook gewoon geaccepteerd)
We zitten nog steeds met veel plezier in dat guesthouse. Of eigenlijk... we kunnen niet veel anders want het regent nu al twee dagen. We doen dan ook niks anders dan een beetje rondhangen in internetcafés e.d. Dat betekent onder andere dat ik nu weer helemaal up to date ben met mijn verslag want jullie raden nooit waar ik nu ben? Juist! In een internetcafé! Heb daarnet wat foto’s ingescand die ik jullie zo ga sturen... het zijn redelijk recente foto’s dus dat is misschien wel leuk!
Ik hoop dat deze mail een beetje leuk was om te lezen, is namelijk met iets minder enthousiasme getypt dan de vorige niet-verstuurde mail... Ik ga nu mijn geduld testen want het versturen van foto’s gaat meestal gepaard met een boel ellende!
Liefs Emmy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
