Ik ben op grote hoogte geweest!

15 december, om 7 uur 's ochtends, bevonden wij ons ergens in een restaurant in quito, dat dienst deed als verzamelplaats voor deelnemers aan de 2-daagse mountianbike-tour over vulkanen en kratermeren. Nou ja, 1 vulkaan en 1 kratermeer, respectievelijk cotopaxi en quilotoa.
Het bleek een exclusieve trip te zijn voor ons drietjes, plus onze gids Fernando. Een vrolijke en gepassioneerde dertiger die al 12 jaar werkt voor The Biking Dutchman.
In een 4-wheel drive met 6mountainbikes op het dak, reden we in een kleine 2 uur naar de bijna-top van de cotopaxi vulkaan, gelegen op 4500 meter.

Het was een heldere dag met een strakblauwe hemel. Iets wat nogal zeldzaam is en waarmee wij uiteraard erg gelukkig waren. Het uitzicht was subliem en ook Fernando was in zijn nopjes. Zo blij als een kind, alsof ook hij de tour voor het eerst deed! We konden 13 vulkanen tegelijk zien liggen, iets wat normaal gesproken niet mogelijk is.

Eenmaal aangekomen op de cotopaxi, waar ademen moeizaam ging bij iets te veel beweging, werden onze fietsen van het dak gehaald en konden we beginnen aan onze afdaling van 26 km over stoffige en hobbelige paden, dwars door het surrealistische landschap, wat mij een klein beetje aan Tibet deed denken. Van fietsen was nauwelijks sprake, van remmen daarentegen... Ik heb spieren ontdekt in mijn onderarmen waarvan ik het bestaan nog niet wist.

Fernando reed met de 4-wheel drive achter ons aan, maar altijd op enkele minuten afstand, zodat wij wel het gevoel hadden alleen op de wereld te zijn, terwijl we op onze fietsen van de vulkaan afsuisden. Onderweg zagen we een horde wilde paarden die door de bergen gallopeerden. Het leek The Lion King wel, waar buffels in grote getalen voorbij kwamen bulderen, een prachtig gezicht!

De lunch bestond uit een picknick in een desolaat stuk landschap. Het is dat we mensen zijn en praten, maar anders zouden we niet veel meer horen dan een zeldzaam voorbij vliegend insectje. En het uitzicht was wederom geweldig!

Na onze lunch vervolgden we onze weg vulkaan afwaarts, waarbij Matthijs nog in een soort geul terecht kwam en een mooie salto voorwaarts van zijn fiets maakte. Als een gevouwen pakketje kwam hij in de berm terecht, gelukkig met enkel wat schaafwonden. Hoera voor de helmen!

Eenmaal beneden werden de fietsen weer op het dak van de 4-wheel drive bevestigd en reden we 2 uur naar het kratermeer van quilotoa, waar we tegen zonsondergang aankwamen en prachtige plaatjes heeft opgeleverd.
En k-k-koud daar! Maar we zijn de nacht goed door gekomen onder 3 lagen dekens en een haardvuurtje dat nauwelijks brandde door gebrek aan zuurstof.

De volgende morgen, FRIS (!) en fruitig, begonnen we aan de afdaling over kronkelende bergweggetjes, af en toe een dorpje doorkruisend. Mensen droegen hier nog de traditionele kleding, wat wel leuk was om te zien.
Hoewel mooi, was deze afdaling niet zo spectaculair als die vanaf de cotopaxi. En de weg bestond uit zoveel hobbels dat het wel leek alsof ik op een drilboor zat ipv op een fiets. Het deed pijn in mijn onderarmen (met die spieren die ik pas ontdekt had) en ik kon er niet meer tegen. Hup, fiets op het dak gegooid en zo reed ik nu samen met de gids in de 4-wheel drive achter Matthijs en Nicole aan, die het nog iets langer hebben volgehouden.
Tegen het einde van de middag werden we netjes terug gebracht naar The Secret Garden in quito.

Ik had nog 1 dag te vullen in Ecuador voordat ik naar bonaire zou vliegen en Matthijs en Nicole nog 2 dagen voordat ze naar Peru zouden gaan.
We besloten naar de evenaar te gaan, een soort minidorpje met in het midden een monument op de plek waarvan een Fransman ooit beweerde dat dit het midden van de aarde was. Maar hij had het mis...
Het echte midden lag 300 meter verderop!

Bij het echte midden kregen we een vrolijke gidsin (:-)) toegewezen die ons met leuke verhalen en trucjes rondleidde. Uiteraard de proef gedaan met stromend water... Links, rechts en direct op de evenaar. En we moesten met onze ogen dicht op de evenaar lopen, wat niemand lukte zonder evenwicht te verliezen door de trekkende krachten aan beide zijden.
Wel een geinig laatste dagje dus!

Oja, die headshrinkers zijn echt creeps! Er stond nog een eeuwenoud exemplaar te pronken van een 12-jarig jongetje.

Mijn tijd in Ecuador zat er op. Ik weet niet heel goed wat ik er nu eigenlijk van vond. Het land heeft veel mooie plekjes, maar het vergt wel de nodige uren in bussen om alles te zien. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Azie, valt er (op bergen na) niet veel te zien onderweg. Ik had misschien gehoopt wat meer authentieke dingen te zien, wat meer ondergedompeld te worden in Zuid Amerikaanse vibes en cultuur, maar heb dit een beetje gemist.
Maar desondanks had ik het niet willen missen hoor! En ik ben nog steeds voornemens om nog veeeeeeel meeeer van Zuid Amerika te gaan verkennen!

Vanaf quito ben ik vroeg in de ochtend vertrokken naar het vliegveld en nam ik afscheid van Matthijs en Nicole. 3 vluchten later en na wat chaos op curacao, waar ik bijna mijn vlucht miste, kwam ik rond 8 uur 's avonds eindelijk aan op Bonaire! Ik heb me gesettled in mijn luxe eco villa en ben met Maartje en Desiree het terras opgedoken voor een cocktail. Best oke hoor, Sex with an Alligator ;-)

Hier is het vooral lekker genieten van de zon, zee, onderwaterwereld en vrienden. Een mooie relaxte afsluiting van deze vakantie en mijn blog.
Over 6 dagen ben ik weer thuis, tot snel!

Groetjes Emmy.