We have a swimmer!

Na een hangover-breakfast rond lunchtijd, in de vorm van een vette, maar heerlijke hamburger, zijn we op onze laatste dag in Tamarindo met een mannetje of 6 gaan kayakken naar een minuscuul eilandje in zee. Ik denk het kleinste eiland waar ik ooit voet aan land heb gezet ;-)
Eenmaal terug op het vaste land was het dan echt tijd om in te pakken. Na wat geworstel a.g.v. mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht, is het me toch weer gelukt om mijn garderobe in 1 tas te krijgen. Time to go, adios y gracias por todos!

Sinds mijn verblijf in Costa Rica, is het volgens mij nog niet eerder zo achterlijk warm geweest als de dag waarop Roger en ik per bus vertrokken van Tamarindo naar San Jose. In de fikkende zon en met ronkende motoren, zaten we in de bus te wachten op een teken van vertrek. In gretige afwachting van de wind door onze haren, liep ondertussen het zweet in straaltjes naar beneden. Put the pedal to the metal amigo, rijden met die bak!

Na zo'n 8 uur, via een omweg door het noorden van het land kwamen we aan in de hoofdstad San Jose. Het was al donker, de straten waren leeg (op wat zwervers na) en het regende. Beetje een typische atmosfeer en niet handig dat Roger vergeten was het adres op te slaan van het hostel dat hem was aanbevolen. Op zoek naar wifi dan maar, om 1 en ander te achterhalen.
Er was zowaar nog een McDonalds open waar we meteen een paar burgers naar binnen hebben gestouwd, want er moest ook nog gegeten worden. Helaas geen wifi maar na nog wat gestruin door de donkere straten ontdekten we een hotel-achtig-iets, waar we uiteindelijk het juiste adres hebben kunnen opzoeken. Een ietwat vreemde taxi-chauffeur die erg geagiteerd raakte (Joost mag weten waarom) van het feit dat ik Emmy heet, bracht ons naar het Urbano hostel in het buiten de stad gelegen San pedro.

Hoewel ik niet van plan was ook maar 1 dag te verspillen in San Jose, waren we te laat om voor de volgende dag een doorreis te boeken. Shit, verplicht een dag doorbrengen in een stad die alles behalve bruisend is en 'nada' te bieden heeft. Maar we hebben er het beste van gemaakt en zijn vroeg naar bed gegaan, wat goed uitkwam aangezien we de volgende ochtend om 6 uur werden opgepikt door onze vrienden van 'Exploradores', de organisatie waar we een wildwaterrafting-trip hadden besteld. Vamos!

Een 2 uur durende rit bracht ons naar de Pacuare rivier, waar ons heel wat waterpret te wachten stond! Vanwege het regenseizoen had de rivier de ideale hoogte bereikt en het beloofde een helse rit te worden met levels variërend tussen 2 en 4. Wereldwijd is level 6 geloof ik het maximale dus ik was voorbereid op wat avontuurlijke momenten :-) Het was echter niet de bedoeling dat ik op een rustig stuk (volgens de instructeur level nul-en-een-beetje) al de boot uit zou vliegen, haha! Ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurde maar Roger vertelde me achteraf dat hij zich omdraaide om te zeggen hoe leuk hij het allemaal wel niet vond, toen hij ter hoogte van mijn plek op de boot een gapend gat zag...
Ook in het water was ik niet te zien, maar dat kwam omdat ik ónder de boot was beland waar ik ondertussen in gedachten de instructie nog eens rustig doornam die we vooraf hadden gekregen... "Don't panic when you find yourself under the boat, just keep calm and swim in one straight line to one side of the boat". Voor ik het wist kwam ik weer boven, hoestend en proestend van water dat ik had binnengekregen en in mum van tijd werd ik aan mijn reddingsvest de boot weer in gesleurd.
"We had a swimmer!" Was vervolgens wat ik de rest van de dag moest horen, al was ik zeker niet de enige die de watercondities van dichtbij heeft bekeken... ;-)

Gek genoeg (en gelukkig) gingen de zwaardere levels allemaal van een leien dakje. Als ervaren rafters vlogen we over de rivier, de kracht van het water trotserend. Na ruim 3 uur hadden we nog 1x een level 4 af te handelen alvorens we dobberend de eindhalte zouden bereiken. "Zet je schrap mensen, daar komt ie!!" Een enorm geweld aan water dat om grote stenen heen kolkte, een scherpe bocht vlak voor een rotswand, geen weg terug! "Forward, forward, forward! Keep going, don't stop!!" Water vloog aan alle kanten de boot in, een golf van links, een golf van rechts en dan weer frontaal. Geen hand voor ogen, de peddels roeiden voornamelijk in de lucht omdat we steeds gelanceerd werden. "Come on, keep rowing!!!", schreeuwde de instructeur van achter uit de boot.
Later vertelde hij hoe hij zag dat de boot haast als een boterham werd dubbelgevouwen. Nog een laatste stoot aan de voorkant maakte dat Roger en de Duitse Fabian met een klap naar achter vielen. Andrea, de vriendin van Fabian kreeg een dreun van Rogers schouder in haar gezicht en ik kreeg een peddel tegen mijn hoofd. Al met al ging het om enkele seconden, maar ineens zaten er 2 gewonde dames in de boot, 1 met een scheur in haar lip met dracula-achtige taferelen tot gevolg en ik met een bult op mijn oog (fascinerend overigens hoe snel zoiets aangroeit!).
Maar belangrijkste was... We hadden het gehaald!

Na een vluchtig Imperial biertje vervolgden we onze weg richting Puerto Viejo, een strandplaats aan de Caribische kust, grenzend aan Panama. De bevolking is hier een stuk donkerder van kleur en is meer rasta-achtig. Enorme haardossen en dreads, easy easy, pura vida!
Het is een gemoedelijk dorp en iedereen zit op de fiets. Wij hebben dus ook maar een set tweewielers gehuurd waarmee we de kust zijn afgefietst naar het 12 kilometer verderop gelegen Manzanillo. Te voet zijn we vanaf daar verder gegaan en via de jungle passeerden we vele verlaten, maar prachtige stranden. Geweldig!

Op de terugweg, met nog zo'n 9 kilometer te gaan, kreeg Roger een lekke band, oh oohhh...
We besloten dat ik terug zou fietsen naar de fietsverhuur en daar om een auto zou vragen om Roger op te halen. Ondertussen zou hij de trip te voet voortzetten. Met de vaart er goed in fietste ik via de bochtige weg zonder eind (zo voelde het) richting Puerto Viejo, toen mijn ketting er ineens afviel. Shit!
Ik was al even aan het prutsen aan de vieze ketting toen er een mannetje langskwam die me hulp aanbood. Hij had er ook wat moeite mee maar na 5 minuten kon ik gelukkig weer door.
Trippel, trappel... Lekker briesje...pomtidommm..... Krrrggrkkk....KAK! Ketting vloog er wéér af! Zucht....
Fiets de berm weer in, omdraaien, ketting inspecteren en... He! Komt daar toch diezelfde man weer aanfietsen die me de eerste keer ook al geholpen had! Had hem schijnbaar weer ingehaald ofzo, hihi. Met een ietwat scheef lachje stapte hij wederom zijn fiets af om me te helpen. "Muchos gracias señor, espero es la última vez" (ik hoop dat dit de laatste keer is). En dat was het gelukkig ook.
In mijn nog steeds wat gebrekkige Spaans heb ik de verhuurder duidelijk kunnen maken wat er aan de hand was en niet veel later kwam ook Roger aan in Puerto Viejo, met fiets en al achterop een squad.

Inmiddels zijn de laatste paar dagen van de vakantie aangebroken. Roger vertrekt morgen naar San Jose voor zijn vlucht naar Zwitserland. Ik ga zondag op een 3-daagse trip naar Tortuguero en ook mijn tijd is daarna alweer op :-(

Nog heel even genieten... Saludos!