Ik kan slapen met mijn ogen open!

Na het plaatsen van mijn vorige verslag vanuiteen internetcafe in Cuenca, ben ik op weg naar mijn hostel een restaurant ingevlucht door plotselinge regenval. Aangezien het toch etenstijd was, kwam dit wel goed uit. Aan het tafeltje tegenover mij zat ook een meisje alleen en nadat we aan de praat raakten besloten we samen een hapje te eten.
Kathy uit Canada kon zich tevens vinden in mijn plan om de volgende dag naar La Cajas National Park te gaan en we maakten bij deze de deal om elkaar de volgende ochtend voor het ontbijt te treffen.
Maar nu eerst een biertje!

Kathy had de vorige avond tot diep in de nacht in 1 of andere kroeg gezeten en ze stelde voor om daar nu ook heen te gaan.
Het bleek een alternatief, ietwat shabby hol te zijn, ergens aan de rand van de stad aan de rivier. Op de barman na, waren wij de enige gasten. Dit tot teleurstelling van kathy, die maar bleef benadrukken hoe druk en gezellig het de nacht ervoor was.
Mij was het om het even. Ik had sowieso het voornemen op op tijd naar bed te gaan en niet de behoefte om wild te gaan stappen of iets dergelijks.

Het zal de ijle lucht wel zijn, maar ik ben gemiddeld rond 21.00 uur 's avonds volledig uitgeteld en klaar voor bed. Na 2 biertjes had ik het dan ook wel gehad met deze vage tent, waar dronken passanten om sigaretjes kwamen bietsen en een enkeling het een goed idee vond om over de omheining te klimmen, bestaande uit prikkeldraad...

De volgende ochtend na het ontbijt, troffen Kathy en ik Daryl, een jongen uit mijn hostel die te kennen had gegeven ook wel mee te willen naar het nationale park. Hij had op zijn beurt de Belgische Wouter ontmoet en niet veel later zaten we met z'n vieren in de bus die ons in 3 kwartier naar de ingang van het park bracht, bestaande uit niet meer dan een registratiekantoortje met lekker warm knapperend haardvuur en daarnaast een sober restaurantje waar we een bak koffie dronken voor vertrek.

We hadden gekozen voor de "roze route", de minst lange en met naar verhouding de route met de minste intervallen in hoogte.
Het was een bewolkte dag (zoals bijna elke dag in Ecuador) en op het moment dat wij aan onze wandeling begonnen was het aan het miezeren. Niet het meest ideale weer dus, maar goed... als je daar op moet wachten! We hadden ons gelukkig, volgens advies, goed warm aangekleed dus we konden wel tegen een drupje regen.
Mogelijke problemen bevonden zich echter bij enkelen van ons meer op lichamelijk vlak. Zo had Daryl een kater van de nacht ervoor en Kathy had al enige dagen last van haar darmen en stelde voor om achterop te lopen ;-)

Dus... fris en fruitig :-) begonnen wij aan de tocht die zo'n 3,5 uur zou duren volgens het boekje. Het was vanaf het begin al een prachtige wandeling door het berglandschap met weidse uitzichten en her en der wat bergmeertjes. We kwamen nauwelijks andere mensen tegen en (ondanks de regen) genoten we alle vier volop van de omgeving. De frisse berglucht deed de kater van Daryl al snel verdwijnen, tot grote vreugde van bovengenoemde. Kathy had er ook lol in, al viel het op dat ze ergens tijdens de wandeling steeds meer achterop raakte. Toen ze ons verzocht om het hoekje om te lopen en daar op haar te wachten, werd me duidelijk waarom ;-)

In polonaise vervolgden we onze tocht, met af en toe een korte pauze om op adem te komen of een Kodak-momentje in te lassen. Heuvel op, heuvel af, bochtje naar links, bochtje naar rechts en zo nu en dan een rivier overstekend. Ik ben nooit zo dol op glibberige stenen in het water waar je noodgedwongen overheen moet om aan de overkant van de rivier te komen. Het zal wel psychisch beinvloed zijn, want juist IK was de enige die niet zonder uit te glijden de oversteek maakte. Mijn rechterschoen was ineens een mini-zwembadje geworden voor mijn rechtervoet :-(
Tijdens de eerstvolgende break heb ik mijn sok goed uitgewrongen, maar niet veel later was het mijn linkervoet die verdween in een sompig stuk gras. Twee natte voeten dus...
Ik begon het hierdoor al snel kouder te krijgen en hoopte dat de nu al 4 uur durende wandeling snel voorbij zou zijn.
En ja hoor! Een bord gaf aan dat we het laatste stuk zojuist bereikt hadden en dat er nog maar een klein stukje nodig was om terug te komen bij het registratie-kantoortje. Het ging bergafwaarts dus dat ging ook nog eens lekker vlotjes allemaal. Een kwartier later kwamen we bij de auto-weg uit, maar in geen velden of wegen een kantoortje te vinden...huh??!!!
Na een snelle blik op de kaart, bleek er in de roze route een twee-splitsing te zitten in de roze route en klaarblijkelijk hadden wij de verkeerde genomen. Via de auto-weg zouden we terug kunnen lopen, maar qua absolute afstand was de weg terug door de bergen veel korter. We besloten daarom de zojuist gemaakte afdaling in reverse te maken, bergop!

Zo op het einde van een lange wandeltocht was dit net iets too much en de terugtocht bestond daarom voornamelijk uit pauzes met tussendoor wat stukjes lopen. Ijle lucht en verzuurde benen maakten frequente pauzes een noodzaak. Op het moment dat het geklim (waar geen eind aan leek te komen) me echt begon te irriteren, kam het informatiehuisje ineens in beeld, yeah!!!
Dit gaf me net een klein beetje extra energie om de tocht met een glimlach af te maken en als verrassing liepen we ook nog 2 lama's tegen het lijf; chico 1 en chico 2 :-)

Een vriendelijke Ecuadoriaan die we bij het informatiehuisje tegen kwamen, bood aan om ons met de auto terug te brengen naar Cuenca en als dank namen we hem 's avonds mee uit eten.
Het was een geslaagde dag en een gezellige avond. Toch geinig hoe dingen soms gaan.
Zo was ik de dag ervoor nog in de veronderstelling dat ik deze dag alleen zou doorbrengen en nu zaten we met z'n vijven te eten!

Het alleen reizen is me alleszins mee gevallen. Ik heb me nooit eenzaam of alleen gevoeld. Contact maken gaat vanzelf en het was eigenlijk gewoon heel erg leuk!
Maar desondanks had ik er ook wel zin in om Matthijs en Nicole te zien en zodoende vertrok ik de volgende ochtend bij het krieken van de dag met de bus naar Ambato, waar ik na 7 uur de bus werd uitgeknikkerd. Een andere bus aan de overkant van de straat bracht me in een uur naar Banos. Ik was er!
Hoewel het 5 minuten lopen bleek te zijn, nam ik lekker decadent (mag het, na 8 uur in een bus en zo gaar als wat...) een taxi naar Jardin de Mariane, waar Matthijs en Nicole me al zaten op te wachten met een goede fles champagne, ballonnen in slingers!!

Oke, oke... dit laatste is niet helemaal waar. Of eigenlijk: helemaal niet ;-)
Matthijs en Nicole zaten nog ergens een lokale lunch naar binnen te werken, dus ik was zo vrij mijzelf toegang te laten verschaffen tot hun kamer waar ik inmiddels ook voor ingeboekt stond.
Ik had mijn tas nog maar nauwelijks in de hoek gegooid, toen ik vanaf het balkon een luide "hola" hoorde. Joehoe, we hadden elkaar gevonden hoor!!

Na een biertje en een kaasfondue zijn we heerlijk in slaap gevallen, om de volgende ochtend fris en fruitig deel te nemen aan een rafting-trip over de rivier. In een tochtige discobus reden we naar het startpunt, alwaar we in charmante wetsuits werden gehezen. Reddingsvest en helm ook niet te vergeten.
Na een klein uurtje droog oefenen onder begeleiding van een niet te zachtaardige instructeur werden we te water gelaten. Het echte werk kon nu beginnen.
Synchroon schreeuwend en peddelend bewogen we ons voort over de onstuimige rivier. "ONE, TWO! ONE TWO! ONE TWO! "
Ik droom er nog steeds over ;-)
Hoewel water aan alle kanten de boot in gutste, hebben we alle disciplines in het peddelen cum laude gehaald, steeds gevolgd door een " high five" met peddels in de lucht.
De tweede boot op de rivier is echter wel 1 keer omgeslagen, waarbij we nog een afdrijvende passagier hebben moeten binnen hengelen. Een geslaagde reddingsactie!

Na dit avontuur besloten wij de meer rustige wateren op te zoeken in de nabij gelegen hotsprings, rustiek gelegen tussen de bergen met enkel het geluid van fluitende vogeltjes...
Was het niet dat er net een verbouwing plaats vond en we niet veel meer hoorden dan het geluid van ijzerzagen en tikkende hamers :-(
Al met al was het toch best ontspannend en enigszins roezig eindigden we deze dag.

Middels 4 bussen (waarvan 2 binnen Quito) kwamen we de volgende middag tegen etenstijd aan in Mindo. Een stuk lager gelegen dorp in de bergen en daarmee tropischer dan alles waar ik tot nu toe geweest ben. Hoewel tropisch, heeft het dorp de uitstraling van een wintersportdorpje.
Een hoofdstraat en een klein pleintje, rondom vooral veel restaurantjes.
Op advies checkten we in bij Casa de Cecilia, een leuk houten geval gelegen aan een rivier. Hout is alleen nogal gehorig en de nogal luidruchtige groep Amerikanen begon al snel op onze zenuwen te werken. De eigenaresse van het hostel bood ons gelukkig (uit eigen beweging) een losstaand verblijf aan, ver genoeg verwijderd van het lawaai, jihaa!

Een langdurige regenbui in de ochtend boezemde enige angst in. Niet dat regen zo eng is, maar we hadden voor deze dag een zip-lining-experience in gedachten en dat zou nu weleens in het water kunnen vallen.
Maar gelukkig brak de zon al tijdens het ontbijt weer door en niet veel later vlogen we, individueel bevestigd aan dikke kabels, over de bergtoppen. Het was heel leuk!
Jammer alleen dat ik tijdens 1 van de landingen met teveel snelheid het einde van de kabelbaan naderde. Om mijn "val" te breken stak ik mijn benen vooruit om te voorkomen dat ik met mijn ganze lichaam tegen die boom op het eind zou knallen. Echter toen mijn linkervoet de boom raakte, bleek deze de kracht waarmee ik aan kwam niet te kunnen dragen en ik voelde iets knakken in mijn knie. Dezelfde knie die al eens uit de kom is geweest dus ik schrok wel enigszins. Maar hij zat gelukkig nog op z'n plek en ik kan er gewoon op lopen. Gevoelig is het sindsdien wel en dus draag ik nu uit voorzorg de knieband die ik, alsof ik het wist, in Nederland nog even snel gekocht had.

Mijn benen jeuken trouwens al een wilde, rotmuggen!

Maar goed, na het zip-linen hebben we nog soort van gezwommen bij een ijzig koude waterval en hebben we een steile, krakkemikkige trap beklommen die zich tegen een bergwand bevond om, eenmaal boven, ruzie te maken die claimde dat we op zijn grond terecht waren gekomen en daarvoor 3 dollar vroeg. Wij vonden het maar een ongeloofwaardig verhaal en hadden geen zin om hier verder over te discussiëren. We zijn de enge steile trap daarom weer afgedaald.
"Zak er toch lekker in! Jij...jij...jij leugenachtige Ecuadoriaan! Btw... Je rits staat open!"

En vandaag? Vandaag zijn we om half 5 opgestaan voor een birdwatching-tour. Diep in het bos stonden we vanochtend met kleine oogjes te koekeloeren naar takken en blaadjes. We hadden gedacht 1en al vogels te zullen zien, maar geruime tijd bleef het bij niet meer dan een dikke rode vogel die ergens in de verte op een tak zat. Nicole dacht zelfs nog even dat het een kip-achtige was.
We begonnen ons hoe langer hoe meer af te vragen waarom we eigenlijk niet gewoon nog lekker in bed lagen!
Het blik die-hard vogelaars dat was opengetrokken dacht hier volgens mij anders over; links en rechts zag ik niks anders dan meterslange zoomlenzen het bos in steken, gepaard gaande met veelvuldig "geklik". De dikke rode vogel in de boom had in ieder geval een "moment of fame".
Ik had ondertussen ontdekt dat ik kon slapen met mijn ogen open...

Een uur later hebben we nog 3 kwartels een banaan zien eten en nog een uur later hebben we een tucan in een boomtop zien zitten. Het meest genoten heb ik echter van de kolibries. Wat een geinige beestjes zijn dat, een soort vlees geworden helikoptertjes (of eigenlijk zijn helikopters groot uitgevallen kolibries). Omdat ik een roze trui aan had dachten ze dat ik een bloem was en bleven ze soms voor me hangen!
Anyway, kolibries zaten ook bij ons hostel, dus daarvoor hadden we niet om 5 uur op hoeven staan.
Inmiddels zijn we weer aangekomen in Quito. Van hieruit vertrekken we morgen 2 dagen naar de Cotopaxi-vulkaan en het blauwe kratermeer van Quilotoa. Ik verwacht dat dit letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van mijn trip in Ecuador gaat worden en heb er dus heeeeel veeeeel zin in!

Adios amigos!