Brombrom...brombrom....
Door: Emmy
Blijf op de hoogte en volg Emmy
17 Januari 2010 | Vietnam, Nha Trang
Hai mensen, ik leef nog hoor!!!
De avond voor onze 3 daagse brommertour door de binnenlanden van Vietnam, werden we door onze chauffeurs uitgenodigd om te gaan eten bij de Vietnamees.
Echt gezellige restaurants kennen ze in Azië vaak niet. Omdat het erg druk was gingen we ergens apart zitten in een soort hokje met witte muren, tl-licht, verrotte tafel en stoelen maar oké, ze hadden er eten... Vietnamees eten wel te verstaan. En vooral ook veel bier!
In Azië is het heel gebruikelijk om verschillende soorten eten op tafel te zetten waar iedereen van eet. Ieder een eigen bord is hier heel vreemd! Maar goed, daar kwam het hoor: vruchten met rare pittige toestanden er op, noodles (hoe kan het ook anders), vlees, vlees, vlees en oja, ik heb ook nog iets gegeten dat ooit een lizzard was. Het werd in z'n geheel opgediend van hoofd tot staart, jek! Maar de smaak was oké!
Voor de rest werd er veel bier gedronken. "Proost" is "Yol" op z'n Vietnamees... elke 5 minuten werd er opnieuw ge-yold, beetje vermoeiend wel maar het hoort er nu eenmaal bij. Ook willen ze steeds maar dat je blijft eten. Op een gegeven moment was ik echt tonnetje rond (burp... ook van het bier... yol!) maar ze bleven maar eten in m'n kommetje scheppen. "No thanx" stond helaas niet in hun woordenboek dus aan het einde van de avond kon je me letterlijk naar huis rollen (hihi, ik zat achter op een brommer, vandaar).
De volgende ochtend moesten we vroeg opstaan om ons op de brommer te installeren. Backpacks achterop, scheuren maar!!! Al snel zaten we buiten de druk bewoonde wereld en genoten we van het geweldige berglandschap om ons heen! Wat kan de wereld soms toch
verbazingwekkend mooi zijn! En ook zo gevarieerd! Af en toe stopten we aan de kant van de weg om al het moois in alle rust te bekijken en foto’s te nemen. Iets minder leuk was het toen onze chauffeurs ineens weg reden met al onze spullen nog achterop de brommer. Ze zeiden dat er iets mis was met 1 van de brommers en dat ze het verderop ergens gingen fixen. Wij moesten maar gaan lopen zodat we rustig om ons heen konden kijken en van de omgeving konden genieten. Het was toch maar een klein stukje lopen naar de plek waar zij waren, zeiden ze...
Een zandweg, om ons heen veel bergen, heel af en toe een huisje aan de zijkant van de weg, brandende zon, geen schaduw... hoe langer we liepen hoe meer ik me begon af te vragen of we ons moesten voorbereiden op dagen achter elkaar struinen door de hitte, beroofd van onze spullen en afhankelijk van mensen die geen woord Engels spreken. Nee, dat zou toch niet? Het waren zulke aardige mensen! Het duurt nu toch wel erg lang... Waar moeten we dan slapen?! Bij elke brommer die we aan hoorden komen hoopten we dat het 1 van onze chauffeurs zou zijn maar steeds werden we teleurgesteld.
Toen we ergens aan de kant van de weg met handen en voeten probeerden duidelijk te maken dat we water wilden, kwamen onze vrienden ineens aangereden... gelukkig maar!!! Had ik me toch niet vergist in de oprechtheid van deze twee mensen!
We vervolgden onze weg en genoten van de blij zwaaiende kinderen aan de zijkant. Ook zijn we nog gestopt bij een minority-village. Die mensen doen echt alles back-to-nature! Koken gebeurt bijvoorbeeld gewoon op een vuurtje op de grond!
Zoals ik het schrijf klinkt het alsof het iets geweldigs is maar het feit blijft natuurlijk dat die mensen niets te kiezen hebben. Toch geloof ik niet dat ze ongelukkig zijn. Sterker nog, ik denk dat het tegenovergestelde waar is.
Maar goed, na een dag lang brommeren kwamen we aan op de plek waar we de nacht door zouden gaan brengen: geweldige locatie temidden van overweldigend natuurschoon, prachtige vergezichten, adembenemende zonsondergang... in 1 woord geweldig!!!! (Sorry hoor, had ff zin om truttig te doen...)
Tijdens het diner werden we uiteraard weer volgepropt met Vietnamees eten en werd er weer vreselijk veel ge-yold. Dit keer geen bier maar rijstewijn gemixt met Red Bull. Ik kreeg er niet bepaald vleugels van moet ik zeggen. Toen ik naar de wc ging stootte ik tegen 1 of andere pijp aan met als gevolg dat water aan alle kanten uit de muur spoot en het hield maar niet op! Maar ja, een echt goede constructie was het al niet.
De volgende ochtend iets minder fit maar daarentegen wel weer vroeg op de brommer gesprongen er weer heeeel veeeeel gave dingen gezien, waaronder een eilandje waar etnische minderheden wonen. Echt bijzonder hoor om daar te zijn. Geen enkele andere toerist te vinden maar wel een heleboel lieve kinderen (helaas wel in vieze en kapotte kleren), rieten huisjes, overal dieren, veel ruimte, veel groen en een strakblauwe lucht... echt een compleet andere wereld, heel apart om daar te zijn!
De rest van de dag voornamelijk veel watervallen gezien (o.a. vanuit onze kamer... stoer!) en bergen en veel Vietnamees eten. Was wederom een geslaagde dag!
Dag 3: aangezien de ventilator niet werkte en onze kamer een insectenverblijfplaats was, had ik de 2e nacht slecht tot zeer slecht geslapen. Hierdoor was ik op de laatste dag niet echt actief en heb alles vanuit een soort roes ervaren. Ik moet ook zeggen... na 3 dagen op een brommer is het comfortabele gevoel ook enigszins ver te zoeken... PIJN!!!
Na een boeiende maar lange dag kwamen we dan aan in Nha Trang; een badplaats aan de Zuid Chinese Zee. In totaal hebben we 500 km afgelegd door de central highlands van Vietnam. Als dank voor de 3 leuke dagen hebben wij Hong en Su mee uit eten genomen. Was erg gezellig en een goede afsluiter... Yol!
Vandaag hebben we niks anders gedaan dan op het strand (!!!!) gelegen en genoten van het prachtige weer (!!!), de mooie bergen op de achtergrond (het lijkt hier verdorie Griekenland wel) en het was gewoon heel relaxed (!!!!!!!!!!!)
Liefs Emmy.
De avond voor onze 3 daagse brommertour door de binnenlanden van Vietnam, werden we door onze chauffeurs uitgenodigd om te gaan eten bij de Vietnamees.
Echt gezellige restaurants kennen ze in Azië vaak niet. Omdat het erg druk was gingen we ergens apart zitten in een soort hokje met witte muren, tl-licht, verrotte tafel en stoelen maar oké, ze hadden er eten... Vietnamees eten wel te verstaan. En vooral ook veel bier!
In Azië is het heel gebruikelijk om verschillende soorten eten op tafel te zetten waar iedereen van eet. Ieder een eigen bord is hier heel vreemd! Maar goed, daar kwam het hoor: vruchten met rare pittige toestanden er op, noodles (hoe kan het ook anders), vlees, vlees, vlees en oja, ik heb ook nog iets gegeten dat ooit een lizzard was. Het werd in z'n geheel opgediend van hoofd tot staart, jek! Maar de smaak was oké!
Voor de rest werd er veel bier gedronken. "Proost" is "Yol" op z'n Vietnamees... elke 5 minuten werd er opnieuw ge-yold, beetje vermoeiend wel maar het hoort er nu eenmaal bij. Ook willen ze steeds maar dat je blijft eten. Op een gegeven moment was ik echt tonnetje rond (burp... ook van het bier... yol!) maar ze bleven maar eten in m'n kommetje scheppen. "No thanx" stond helaas niet in hun woordenboek dus aan het einde van de avond kon je me letterlijk naar huis rollen (hihi, ik zat achter op een brommer, vandaar).
De volgende ochtend moesten we vroeg opstaan om ons op de brommer te installeren. Backpacks achterop, scheuren maar!!! Al snel zaten we buiten de druk bewoonde wereld en genoten we van het geweldige berglandschap om ons heen! Wat kan de wereld soms toch
verbazingwekkend mooi zijn! En ook zo gevarieerd! Af en toe stopten we aan de kant van de weg om al het moois in alle rust te bekijken en foto’s te nemen. Iets minder leuk was het toen onze chauffeurs ineens weg reden met al onze spullen nog achterop de brommer. Ze zeiden dat er iets mis was met 1 van de brommers en dat ze het verderop ergens gingen fixen. Wij moesten maar gaan lopen zodat we rustig om ons heen konden kijken en van de omgeving konden genieten. Het was toch maar een klein stukje lopen naar de plek waar zij waren, zeiden ze...
Een zandweg, om ons heen veel bergen, heel af en toe een huisje aan de zijkant van de weg, brandende zon, geen schaduw... hoe langer we liepen hoe meer ik me begon af te vragen of we ons moesten voorbereiden op dagen achter elkaar struinen door de hitte, beroofd van onze spullen en afhankelijk van mensen die geen woord Engels spreken. Nee, dat zou toch niet? Het waren zulke aardige mensen! Het duurt nu toch wel erg lang... Waar moeten we dan slapen?! Bij elke brommer die we aan hoorden komen hoopten we dat het 1 van onze chauffeurs zou zijn maar steeds werden we teleurgesteld.
Toen we ergens aan de kant van de weg met handen en voeten probeerden duidelijk te maken dat we water wilden, kwamen onze vrienden ineens aangereden... gelukkig maar!!! Had ik me toch niet vergist in de oprechtheid van deze twee mensen!
We vervolgden onze weg en genoten van de blij zwaaiende kinderen aan de zijkant. Ook zijn we nog gestopt bij een minority-village. Die mensen doen echt alles back-to-nature! Koken gebeurt bijvoorbeeld gewoon op een vuurtje op de grond!
Zoals ik het schrijf klinkt het alsof het iets geweldigs is maar het feit blijft natuurlijk dat die mensen niets te kiezen hebben. Toch geloof ik niet dat ze ongelukkig zijn. Sterker nog, ik denk dat het tegenovergestelde waar is.
Maar goed, na een dag lang brommeren kwamen we aan op de plek waar we de nacht door zouden gaan brengen: geweldige locatie temidden van overweldigend natuurschoon, prachtige vergezichten, adembenemende zonsondergang... in 1 woord geweldig!!!! (Sorry hoor, had ff zin om truttig te doen...)
Tijdens het diner werden we uiteraard weer volgepropt met Vietnamees eten en werd er weer vreselijk veel ge-yold. Dit keer geen bier maar rijstewijn gemixt met Red Bull. Ik kreeg er niet bepaald vleugels van moet ik zeggen. Toen ik naar de wc ging stootte ik tegen 1 of andere pijp aan met als gevolg dat water aan alle kanten uit de muur spoot en het hield maar niet op! Maar ja, een echt goede constructie was het al niet.
De volgende ochtend iets minder fit maar daarentegen wel weer vroeg op de brommer gesprongen er weer heeeel veeeeel gave dingen gezien, waaronder een eilandje waar etnische minderheden wonen. Echt bijzonder hoor om daar te zijn. Geen enkele andere toerist te vinden maar wel een heleboel lieve kinderen (helaas wel in vieze en kapotte kleren), rieten huisjes, overal dieren, veel ruimte, veel groen en een strakblauwe lucht... echt een compleet andere wereld, heel apart om daar te zijn!
De rest van de dag voornamelijk veel watervallen gezien (o.a. vanuit onze kamer... stoer!) en bergen en veel Vietnamees eten. Was wederom een geslaagde dag!
Dag 3: aangezien de ventilator niet werkte en onze kamer een insectenverblijfplaats was, had ik de 2e nacht slecht tot zeer slecht geslapen. Hierdoor was ik op de laatste dag niet echt actief en heb alles vanuit een soort roes ervaren. Ik moet ook zeggen... na 3 dagen op een brommer is het comfortabele gevoel ook enigszins ver te zoeken... PIJN!!!
Na een boeiende maar lange dag kwamen we dan aan in Nha Trang; een badplaats aan de Zuid Chinese Zee. In totaal hebben we 500 km afgelegd door de central highlands van Vietnam. Als dank voor de 3 leuke dagen hebben wij Hong en Su mee uit eten genomen. Was erg gezellig en een goede afsluiter... Yol!
Vandaag hebben we niks anders gedaan dan op het strand (!!!!) gelegen en genoten van het prachtige weer (!!!), de mooie bergen op de achtergrond (het lijkt hier verdorie Griekenland wel) en het was gewoon heel relaxed (!!!!!!!!!!!)
Liefs Emmy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
