Nee! Wij willen geen tour, wij willen slapen!

Hallo iedereen,

Kuta, Ubud, Lovina... na nog wat dolfijnen gespot te hebben en wat gesnorkel zijn we van Bali naar Java vertrokken.
Per expresbus reden we 's avonds om 7 uur richting de ferry (waar de bus op meesterlijke wijze in gemanoeuvreerd werd) en nog geen uur later zaten we op Java waar we onze weg vervolgden richting Probolinggo.
Midden in de nacht, rond een uurtje of 2, werden we de bus uitgegooid... ZES UUR VROEGER DAN ZE ONS VERTELD HADDEN!!! Stonden we daar, met al onze tassen, in de stromende regen, aan de kant van de weg, in een verlaten gehucht, in het pikkedonker en met vreselijk veel slaap! Leuk was anders maar 'toevallig' stonden we voor een klein reisbureautje met wat knulletje als reisagenten, die ons wel wilden afzet... ehh... helpen.

Nee, nee... er was GEEN hotel in Probolinggo (wel volgens de Lonely Planet) maar ze konden nog wel een busje voor ons regelen naar Cemoro Lawang; een plaatsje een uur verderop aan de voet van de Bromovulkaan, datgene waarvoor we de reis maakten. Voor 125.000 Rupiah zou dat allemaal geen probleem zijn. WAT?!?!! Was die kleuter helemaal gek geworden!!!

Oh... het kon toch ineens iets goedkoper. 90.000 Rupiah; een mooie prijs maar dan moesten we wel meteen ff een tourtje bij hem boeken naar Yogyakarta. Die hoop stront dacht volgens mij echt dat we op ons achterhoofd gevallen waren ofzo! NEE! WIJ WILLEN GEEN TOURTJE, WIJ WILLEN SLAPEN!!!!

We besloten zelf een taxi te regelen. Ondanks dat die stumper ons vertelde dat er op dat tijdstip van de dag geen vervoer richting Cemoro Lawang was, gingen Helga en ik vol goede moed aan de kant van de weg staan. We hielden een busje aan met geblindeerde ramen
dat er in eerste instantie uitzag als een taxi. Het voorste raampje ging open... 2 vaag uitziende jongens. "Yes?" klonk er vanuit de auto... Het achterste raam ging nu ook omlaag...nog eens 3 vaag uitziende jongens... "Can we take you somewhere?"

"Yes... ehh... i mean NO... ehhh... we thought this was a taxi but it's not so never mind. Thank you, take care, bye bye!"

Maar deze lugubere mensen wilden ons, ondanks dat ze geen taxi reden, met alle liefde naar de plaats der bestemming brengen maar we hebben dit aanbod toch maar afgeslagen zoals jullie zullen begrijpen. Dus... een kwartier later stonden we nog steeds aan de kant van de weg en de situatie begon hoe langer hoe gênanter te worden: die knakkers van dat reisbureautje hadden al die tijd op de 1e rang gezeten en gezien hoe we bot vingen.
We gaven het op: "Oke, you win! You're going to arrange a bus ticket for us but NOT for 125.000 Rupiah!
We hebben de prijs omlaag gekregen tot 80.000 Rupiah, eigenlijk nog een belachelijke prijs maar we waren echt heel moe dus die etterbak pleegde voor ons een telefoontje om ons vervolgens te vertellen dat er GEEN busje was! AAAAAhhhhh!!!! Ik had echt zin om die mestkever eens flink met zijn hoofd tegen de muur te rammen maar zo beheerst als ik ben heb ik het niet gedaan.
Opeens kon hij toch wel weer een ander busje regelen en moest daarvoor nog een keer bellen. Wat je 'bellen' noemt: onze vriend de afzetter sprong achter op de motorbike van zijn "partner in crime" en samen scheurden ze weg. Helga en ik wisten ook wel dat ze op zoek gingen naar iemand met een busje om de "buit" mee te delen…
En ja hoor! Toen hij de 'telefoon ophing'... ehh... terug kwam scheuren met de motorbike, had hij een busje voor ons geregeld. De mensen die er al in zaten waren familieleden van de chauffeur dus VOORAL GEEN klanten die tegen een 10x lager tarief meereisden. Whatever... we waren al lang blij dat we van die kneus/ingegroeide teennagel/bal gehakt/ etc, etc afwaren.

Moe (lees: we vielen bijna om van ellende) kwamen we dan uiteindelijk aan in Cemoro Lawang. Het was 4 uur 's ochtends maar gelukkig konden we nog ergens terecht. Eindelijk... Welterusten!

Maar goed, Bromo.
Bromo is een actieve vulkaan gelegen in het centrum van het Tenggermassief.
Het vulkanische landschap deed me een beetje denken aan de hoogvlakten van Tibet, erg mooi dus.
4 uur 's ochtends liepen we in het pikkedonker richting de Bromo om de zonsopgang te kunnen zien. Het is inderdaad geweldig zo'n knaloranje lucht met het zwarte silhouet van een dampende vulkaan ervoor! Helaas duurde het feest niet lang; we stonden nog geen 3 seconden op de rand van de krater toen regen met bakken uit de hemel kwam. Als een stel
verzopen katten kwamen we niet veel later terug in ons guesthouse vanwaar we dezelfde dag nog vertrokken naar Solo, een plaats op centraal Java.

Ergens halverwege de rit, in Surabaya, hielden we een plaspauze van maar liefst 2 UUR!!! Godallemachtig hé! Helemaal gek werden we.
Het werd er allemaal niet beter op toen alle straatverkopers van heel Surabaya zich met z'n allen in onze bus propten om hun troep te slijten. Het begon allemaal heel onschuldig met een meisje dat mij een boormachine, messenset en een keukensnijmachine probeerde te verkopen onder het mom van: "I'm just giving you information!" Maar 10 minuten later was het hek van de dam en had ik het helemaal geschoten. Waar al die mensen mee aan kwamen zetten zeg, niet te geloven:
Knuffeldieren, computerspelletjes, koekjes, jojo's, pinda's, zakdoekjes, kranten, panty’s, appels, oorschoonmaakstokjes (waarschijnlijk geïmporteerd uit China), nasi in bakjes, blikjes drinken, tegen-het-raam-plak-kikkers, muziekinstrumenten, touwtjes voor de mobiele telefoon en zelfs enkele gitaar spelende mensen kwamen de bus in. Jammer genoeg hadden deze mensen nog nooit gehoord van de "na-10-minuten-is-het-niet-leuk-meer-limiet" en hebben daarom ruim een uur aan onze kop liggen zeuren. Waanzin!

Eenmaal in Solo (Surakarta) waren we deze ellende al snel weer vergeten: 2 uiterst vriendelijke en beleefde jongens ontvingen ons met een kopje koffie in hun guesthouse.
Rond een uurtje of 5 's ochtends klopte 1 van hen op onze kamerdeur. Wij waren namelijk die avond de deur uit gegaan maar hij had ons niet meer terug zien komen en maakte zich zorgen. Hij wilde ff checken of we 'thuis' waren. Is dat niet bijzonder?! En de volgende dag stonden ze erop om ons naar het paleis van de Sultan te brengen met hun motorbikes... tsjesis, wat een verschil met die mensen in Probolinggo! Het paleis was trouwens leuk.



De tweede dag in Solo heb ik mijn verborgen artistieke talenten weer eens tevoorschijn gehaald tijdens een cursus batikken waar Helga en ik ons voor hadden opgegeven.
Gezellig bij een Indonesische man thuis een beetje kliederen met wax en verf en dat soort dingen. Voelde weer een klein beetje zoals handvaardigheid op de middelbare school! Het resultaat is weerzinwekkend mooi, zo mooi dat ik het misschien ooit nog eens aan de vuilnisbak doneer.

Vanuit Solo zijn we per trein doorgereisd naar Yogyakarta (we hebben er tempo in zitten hoor). Vanaf het treinstation van 'Jogja' (zo wordt het in de volksmond genoemd) was het maar een klein stukje lopen naar het guesthouse dat ons door derden aanbevolen was.
Daar hebben we meteen maar kaartjes gekocht voor een Ramanyana- balletvoorstelling die avond.
Ramanyana is een oud-Indisch (en dus ook Hindoeïstisch) verhaal dat oneindig lang duurt. Stukken ervan worden door middel van dans en muziek ten tonele gebracht over heel Azië. Op de 1 of andere rare manier is 1 deel van dit oneindig durende verhaal het meest populair en wordt dan ook overal, verspreid door heel Azië opgevoerd. We hebben dit betreffende deel van de Ramanyana nu al 3 keer gezien waarvan 1x in Laos, 1x op Bali en nu op Java.
Erg interessant om naar de verschillen te kijken. Deze variant vond ik persoonlijk het mooiste. Het was heel gracieus met hele mooie stijlvolle kostuums en de muziek was ook erg mooi.

Verder hebben we de Borobodur bezocht en een tempel waarvan ik de naam steeds vergeet (Pramanan?). De Borobodur is trouwens 1 van de 7 wereldwonderen. Kan iemand mij vertellen wat de andere 6 zijn? Volgens mij heb ik er minstens 3 gezien: piramides in Egypte, Angkor Wat in Cambodja en de Borobodur in Indonesië. Wat zijn de andere vier??? Wie het mij kan vertellen wint een fantastische hoofdprijs!!!!

Morgen vliegen we naar Lombok waar ik nog een duik hoop te maken en waar we nog een paar daagjes willen relaxen voordat we ons richting Sydney bewegen. Na nog enkele feestelijkheden zullen we daar de handen weer uit de mouwen moeten gaan steken en op zoek moeten gaan naar werk. Wish me luck!

Tot snel, liefs Emmy.

ps-en:

Niels: sorry dat ik ineens weg was tijdens het chatten maar de stroom viel uit in heel de streek. Maar ik ben nog steeds geïnteresseerd in alle nuttige tips die je me kunt geven!

Marian: als jij nog aanraders hebt voor het 1 of het ander in Australië dan hoor ik dat ook graag!

Michiel: bedankt voor je mail, heb erg gelachen! Helga en ik komen graag bij je langs in Amsterdam!