Spanning en sensatie!
Door: Emmy
Blijf op de hoogte en volg Emmy
17 Januari 2010 | Laos, Vientiane
Hallo!
Hier weer een bericht van Emmy uit Laos. Ik heb weer wat spannends te vertellen. Of nou ja, eigenlijk was het voor mij voornamelijk erg spannend. Ik zelf vond het huiveringwekkend, angstaanjagend en levensverkortend, maar ja... wie ben ik!
Woensdag 16 juli zijn Helga, Marlon en ik terug gegaan naar Vang Vieng. Helga en ik kwamen daar 5 dagen eerder vandaan maar we hebben toen niet zo veel gedaan om nog het 1 en ander voor Marlon over te laten. Bij aankomst in dit rare hippiedorp hebben we meteen maar een kajaktocht geboekt voor de dag erna.
Tijdens het kajakken hielden we een aantal stops waarvan de eerste een grot was. Dit was niet zomaar een grot... dit was een heeeeeeeeeeeeeele speciale en bijzondere grot. Ten eerste kwam je er alleen maar zwemmend in. Ons ruimtepak (zwemvest plus helm) moesten we aanhouden. Dat zwemt echt voor geen meter! We zagen er echt debiel uit maar het belangrijkste was op dat
moment dat we in de grot kwamen, wat erg lastig was met stroming in tegengestelde richting. Eenmaal in de grot moesten we ons optrekken aan een touw dat aan de wand bevestigd zat. Het was daar pikkedonker en toen mensen ook nog eens gingen gillen werd het helemaal een lugubere toestand. In het donker zijn we een heel stuk door de grot gelopen met het water tot
aan ons middel. Halverwege kregen we allemaal een kaarsje voor wat meer licht. Wat was namelijk het geval? We moesten van dit gedeelte van de grot naar een ander gedeelte van de grot zien te komen... AL ROLLEND! Je moet je voorstellen dat je tussen twee lagen gesteente ligt waarvan de tussenliggende ruimte nog geen 80 CENTIMETER was!!!!! Als je nog niet
claustrofobisch was dan werd je het wel! Maar daarbij kwam nog eens dat het rollen bij mij niet werkte omdat mijn kaarsje dan steeds uitging. Ik heb me dus al tijgerend (of buikschuivend,
hoe het ook heet...dat wat ze in het leger ook doen zeg maar) voortbewogen en heb daarbij ook mijn knieën opengehaald. Dit tafereel heeft zich gedurende een half uur regelmatig herhaald... er kwam maar geen eind aan die 'claustrofobie-opwekkende-toestanden'. Het was allemaal erg spannend en daarom ook wel erg leuk maar toch was ik enigszins opgelucht toen ik letterlijk weer licht zag aan het eind van de tunnel!
Nog maar net bijgekomen van dit avontuur, lag het volgende alweer op ons te wachten.
Helga en ik zaten samen in een kajak en het ging allemaal heel leuk en gemoedelijk totdat er zich een kleine ramp voordeed. We kwamen terecht in een stroomversnelling in een bocht. Op zich geen probleem, was het niet dat er nog 3 kajaks in diezelfde bocht zaten waardoor het allemaal wel erg knus werd. Het lukte de meisjes in de kajak voor ons niet om de bocht te maken. In plaats daarvan voeren ze tegen een boom aan. De kajak ketste min of meer
af tegen de boom en ketste tegelijkertijd terug tegen de zijkant van onze kajak. En daar gingen we!!! Helga en ik vielen uit de boot (mmm, er schiet me ineens een bepaald ongeluk met een motorbike te binnen...) en werden meteen door de stroming meegesleurd, evenals onze boot. Ik kwam terecht op een berg stenen die midden in de rivier lagen en heb daar, naast de
schaafwonden op mijn knieën, nog een snijwond in mijn scheenbeen erbij gekregen. Ik ging er hoe langer hoe gehavender uitzien! Helga was een stuk verder gestrand en had ook de nodige verwondingen erbij. Terwijl de schrik nog in mijn lijf zat zag ik hoe de rest van alle kajaks
voorbij kwam en heb me daarom snel vastgegrepen aan de laatste. Al hangend aan de kajak kreeg ik het voor elkaar om ook dit ding om te gooien en al snel waren er twee mensen die aan een kajak hingen en door de stroming meegesleurd werden. Gelukkig werden we door de rest van de groep opgewacht aan de kant van de rivier en zij hebben ons gered.
Al snel zat iedereen weer gezellig in de kajak en ging het avontuur verder.
De volgende stop was een klif van 8 meter hoog. De bedoeling was dat we hier vanaf zouden springen... Het koste me enige geestelijke voorbereiding, het zorgde voor de nodige hoeveelheid aan adrenaline en ook sloeg mijn hart enkele tikken sneller bij het zien van de diepte maar... ik heb het gedaan!!! Wauw, wat een kick geeft dat zeg! Knop op nul... rennen en dan maar gewoon springen alsof het niks is. Ik vond het zo spannend dat ik niet eens gegild heb. Ik had mijn
ogen dicht en voelde heel bewust dat ik aan het vallen was. Mijn maag zat in mijn keel en ik zelf zat 2 seconden lang in een soort van trance, het was echt gaaf!!!!! Het klinkt misschien allemaal een beetje overdreven voor 8 metertjes maar als je van die hoogte omlaag kijkt is het toch ff slikken en lijkt het heel tegennatuurlijk om daar vanaf te springen. Maar het was weer een geweldige ervaring!
Al met al zijn we weer veilig thuis gekomen zodat we ons 's avonds weer lekker konden vergrijpen aan de Lao-gria (fruitdrank met alcohol, mjam, echt lekker!) Terwijl we daar zaten kwam er een jongetje bij ons tafeltje staan en hij begon tekeningen te maken. Naderhand liet hij ze steeds heel trots aan ons zien. We vroegen ons alleen steeds af waarom die jongen zo laat nog op straat was en iets later hoorden we dat hij geen thuis heeft. Als je zoiets hoort voel je je ineens heel erg rot en vol medelijden maar er is zo weinig dat je kunt doen. Het pijnlijkst is misschien wel het contrast met ons leven. Helga heeft de volgende dag een nieuw tekenschrift en wat stiften voor hem gekocht. Het was heel aandoenlijk om te zien hoe blij zo'n kind daar van
wordt! In Laos zie je zulk soort dingen een stuk vaker dan in Thailand. Het is niet zo heel vreemd dat kleine kinderen langs de straten lopen met spulletjes die ze willen verkopen, dat je oude vrouwtjes bedelend op de stoep ziet zitten of dat er iemand met polio langs je tafel komt kruipen voor wat geld. Is toch wel even wat anders dan dat ik gewend ben. Misschien moet ik toch maar accepteren dat dit 1 van de keerzijden is van reizen in dit soort landen.
Maar al met al kan ik gelukkig nog steeds zeggen dat ik me heel goed vermaak hier. We zijn nu met z'n drieën en ook dat gaat goed, het is eigenlijk gewoon heel erg gezellig! We zitten inmiddels weer in Vientiane, waar we alleen vanavond overnachten. Morgenochtend om 7 uur vertrekt onze bus naar het zuiden van Laos. We gaan naar Savannakhet. Daar zullen we waarschijnlijk een 5-daagse trekking gaan doen.
Jullie horen wel weer van me!
Liefs Emmy!!!!
Hier weer een bericht van Emmy uit Laos. Ik heb weer wat spannends te vertellen. Of nou ja, eigenlijk was het voor mij voornamelijk erg spannend. Ik zelf vond het huiveringwekkend, angstaanjagend en levensverkortend, maar ja... wie ben ik!
Woensdag 16 juli zijn Helga, Marlon en ik terug gegaan naar Vang Vieng. Helga en ik kwamen daar 5 dagen eerder vandaan maar we hebben toen niet zo veel gedaan om nog het 1 en ander voor Marlon over te laten. Bij aankomst in dit rare hippiedorp hebben we meteen maar een kajaktocht geboekt voor de dag erna.
Tijdens het kajakken hielden we een aantal stops waarvan de eerste een grot was. Dit was niet zomaar een grot... dit was een heeeeeeeeeeeeeele speciale en bijzondere grot. Ten eerste kwam je er alleen maar zwemmend in. Ons ruimtepak (zwemvest plus helm) moesten we aanhouden. Dat zwemt echt voor geen meter! We zagen er echt debiel uit maar het belangrijkste was op dat
moment dat we in de grot kwamen, wat erg lastig was met stroming in tegengestelde richting. Eenmaal in de grot moesten we ons optrekken aan een touw dat aan de wand bevestigd zat. Het was daar pikkedonker en toen mensen ook nog eens gingen gillen werd het helemaal een lugubere toestand. In het donker zijn we een heel stuk door de grot gelopen met het water tot
aan ons middel. Halverwege kregen we allemaal een kaarsje voor wat meer licht. Wat was namelijk het geval? We moesten van dit gedeelte van de grot naar een ander gedeelte van de grot zien te komen... AL ROLLEND! Je moet je voorstellen dat je tussen twee lagen gesteente ligt waarvan de tussenliggende ruimte nog geen 80 CENTIMETER was!!!!! Als je nog niet
claustrofobisch was dan werd je het wel! Maar daarbij kwam nog eens dat het rollen bij mij niet werkte omdat mijn kaarsje dan steeds uitging. Ik heb me dus al tijgerend (of buikschuivend,
hoe het ook heet...dat wat ze in het leger ook doen zeg maar) voortbewogen en heb daarbij ook mijn knieën opengehaald. Dit tafereel heeft zich gedurende een half uur regelmatig herhaald... er kwam maar geen eind aan die 'claustrofobie-opwekkende-toestanden'. Het was allemaal erg spannend en daarom ook wel erg leuk maar toch was ik enigszins opgelucht toen ik letterlijk weer licht zag aan het eind van de tunnel!
Nog maar net bijgekomen van dit avontuur, lag het volgende alweer op ons te wachten.
Helga en ik zaten samen in een kajak en het ging allemaal heel leuk en gemoedelijk totdat er zich een kleine ramp voordeed. We kwamen terecht in een stroomversnelling in een bocht. Op zich geen probleem, was het niet dat er nog 3 kajaks in diezelfde bocht zaten waardoor het allemaal wel erg knus werd. Het lukte de meisjes in de kajak voor ons niet om de bocht te maken. In plaats daarvan voeren ze tegen een boom aan. De kajak ketste min of meer
af tegen de boom en ketste tegelijkertijd terug tegen de zijkant van onze kajak. En daar gingen we!!! Helga en ik vielen uit de boot (mmm, er schiet me ineens een bepaald ongeluk met een motorbike te binnen...) en werden meteen door de stroming meegesleurd, evenals onze boot. Ik kwam terecht op een berg stenen die midden in de rivier lagen en heb daar, naast de
schaafwonden op mijn knieën, nog een snijwond in mijn scheenbeen erbij gekregen. Ik ging er hoe langer hoe gehavender uitzien! Helga was een stuk verder gestrand en had ook de nodige verwondingen erbij. Terwijl de schrik nog in mijn lijf zat zag ik hoe de rest van alle kajaks
voorbij kwam en heb me daarom snel vastgegrepen aan de laatste. Al hangend aan de kajak kreeg ik het voor elkaar om ook dit ding om te gooien en al snel waren er twee mensen die aan een kajak hingen en door de stroming meegesleurd werden. Gelukkig werden we door de rest van de groep opgewacht aan de kant van de rivier en zij hebben ons gered.
Al snel zat iedereen weer gezellig in de kajak en ging het avontuur verder.
De volgende stop was een klif van 8 meter hoog. De bedoeling was dat we hier vanaf zouden springen... Het koste me enige geestelijke voorbereiding, het zorgde voor de nodige hoeveelheid aan adrenaline en ook sloeg mijn hart enkele tikken sneller bij het zien van de diepte maar... ik heb het gedaan!!! Wauw, wat een kick geeft dat zeg! Knop op nul... rennen en dan maar gewoon springen alsof het niks is. Ik vond het zo spannend dat ik niet eens gegild heb. Ik had mijn
ogen dicht en voelde heel bewust dat ik aan het vallen was. Mijn maag zat in mijn keel en ik zelf zat 2 seconden lang in een soort van trance, het was echt gaaf!!!!! Het klinkt misschien allemaal een beetje overdreven voor 8 metertjes maar als je van die hoogte omlaag kijkt is het toch ff slikken en lijkt het heel tegennatuurlijk om daar vanaf te springen. Maar het was weer een geweldige ervaring!
Al met al zijn we weer veilig thuis gekomen zodat we ons 's avonds weer lekker konden vergrijpen aan de Lao-gria (fruitdrank met alcohol, mjam, echt lekker!) Terwijl we daar zaten kwam er een jongetje bij ons tafeltje staan en hij begon tekeningen te maken. Naderhand liet hij ze steeds heel trots aan ons zien. We vroegen ons alleen steeds af waarom die jongen zo laat nog op straat was en iets later hoorden we dat hij geen thuis heeft. Als je zoiets hoort voel je je ineens heel erg rot en vol medelijden maar er is zo weinig dat je kunt doen. Het pijnlijkst is misschien wel het contrast met ons leven. Helga heeft de volgende dag een nieuw tekenschrift en wat stiften voor hem gekocht. Het was heel aandoenlijk om te zien hoe blij zo'n kind daar van
wordt! In Laos zie je zulk soort dingen een stuk vaker dan in Thailand. Het is niet zo heel vreemd dat kleine kinderen langs de straten lopen met spulletjes die ze willen verkopen, dat je oude vrouwtjes bedelend op de stoep ziet zitten of dat er iemand met polio langs je tafel komt kruipen voor wat geld. Is toch wel even wat anders dan dat ik gewend ben. Misschien moet ik toch maar accepteren dat dit 1 van de keerzijden is van reizen in dit soort landen.
Maar al met al kan ik gelukkig nog steeds zeggen dat ik me heel goed vermaak hier. We zijn nu met z'n drieën en ook dat gaat goed, het is eigenlijk gewoon heel erg gezellig! We zitten inmiddels weer in Vientiane, waar we alleen vanavond overnachten. Morgenochtend om 7 uur vertrekt onze bus naar het zuiden van Laos. We gaan naar Savannakhet. Daar zullen we waarschijnlijk een 5-daagse trekking gaan doen.
Jullie horen wel weer van me!
Liefs Emmy!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
