Hoe hard de werkelijkheid soms is...
Door: Emmy
Blijf op de hoogte en volg Emmy
17 Januari 2010 | Cambodja, Phnom-Penh
We zijn afgezet! Belazerd, kaal geplukt, leeg gezogen, beroofd, hoe je het ook wilt noemen: They ripped us off!!!!! Wat een stelletje bedriegers zeg die Cambodjanen! Nou oké, eigenlijk waren er maar twee mensen in het complot maar dat waren er dus twee te veel! Hier het verhaal...
Vanuit Trat (Thailand) zijn we 's ochtends vroeg (6.30 uur... gaap) met een minibus vertrokken naar Hat Lek, waar we de grens met Cambodja zouden oversteken. Ik weet niet waar het door kwam maar ik voelde me misselijk en had ook last van m'n buik (diarree zeg maar... what's new!) De rit zou pas rond een uurtje of vier 's middags aan z'n eind komen dus reken maar uit hoe erg ik tegen de reis op zag: 1+1= heel erg!
Eenmaal bij de grens aangekomen, waar het een drukte van jewelste was (jewelste, raar woord eigenlijk... nog nooit bij stil gestaan) werden we van het ene hokje naar het andere hokje gestuurd en moesten we bergen met formulieren invullen (overdrijven blijft een kunst). Het werd me allemaal een klein beetje te veel. Ik kon gewoon amper nadenken over wat ik in moest
vullen omdat ik veel te bang was dat ik in m'n broek zou poepen of dat ik over zou moeten geven...vreselijk was het! Ja, heb daar wel ff een wanhoopstraantje gelaten...
Eenmaal over de grens stond er weer een minibus voor ons klaar. De chauffeur was zo aardig om even te stoppen bij een "geldwissel-kraampje" waar een hele aardige mevrouw zat die ook zo aardig was om ons AF TE ZETTEN!!!! Grrr, wat een kl#t#w#f!!!! We kregen echt dikke stapels geld van d'r, waarvan je de moeite niet neemt om het te tellen. Achteraf hoorden we dat dat de truc is: het lijkt heel veel maar ondertussen was die hele dikke stapel in totaal maar 1 US dollar waard! (mam, er komt in de toekomst een berg geld naar huis, leuk als behang ofzo...)
Het stomme is dat we al wel het vermoeden hadden dat de door die tr#t gebruikte koers niet klopte. Toen we navraag deden bij onze chauffeur had hij 1 of ander verhaal over moeilijke tijden etc, etc... dus het kon wel kloppen dat we zo weinig kregen. Hij speelde het spelletje gewoon mee! Van de 50 dollar die ik ingewisseld heb, heb ik uiteindelijk 35 dollar in Riel (Cambodjaanse valuta) terug gekregen.
Nou ja, niks meer aan te doen, dus we gingen weer. Hoe ik de reis ben doorgekomen is me nog steeds een raadsel. We hebben 6 uur lang over een zandweg gehobbeld aangezien de weg 6 uur lang vol zat met kuilen. Maar goed, alles heeft z'n charmes, net als 4 krakkemikkige ferry’s waarmee we her en der een rivier over staken. Maar we zijn er gekomen hoor: Sihanoukville!
Sihanoukville is een kustplaats, vernoemd naar de koning van Cambodja. We hadden een hut met uitzicht op zee. Hartstikke leuk, alleen jammer van die ene regenbui die twee dagen bleef hangen! We hadden het snel bekeken en zijn hals over kop vertrokken naar de hoofdstad Phnom Penh.
In Phnom Penh zijn we nu alweer 3 dagen. Eerst hebben we ons een beetje georiënteerd op de stad zelf en zijn een hele dag aan de wandel geweest. We hebben het Royal Palace bezocht en hebben de koning (Sihanouk dus) op een haar na gemist, echt jammer wel. Ook hebben we een bijspijkercursus gehad in de discipline "straat over steken". Tijdens onze reis hebben we natuurlijk al de nodige ervaring opgedaan wat betreft het oversteken van hele drukke straten maar Phnom Penh slaat echt alles. Het begrip 'stoplicht' kennen de mensen hier niet en in
grote getale rijden ze kriskras door mekaar heen. Oversteken is hier echt bijna een sport. Ik moet zeggen dat we er al aardig goed in worden!
Vandaag was geestelijk een stukje zwaarder. We zijn naar het Tuol Sleng museum geweest en naar de Killingfields. Het Tuol Sleng museum, beter bekend onder de naam S-21, was ooit een schoolgebouw maar werd tijdens het regime van Pol Pot (1975-1979) omgedoopt tot een gevangenis van de Rode Khmer. In het kort kan ik zeggen dat Pol Pot Cambodja communistisch wilde maken. Hij heeft er alleen een beetje een vreemde draai aan gegeven. Hij wilde iedereen gelijk maken en daarom moesten alle intellectuelen afgeslacht worden. Het betrof monniken, leraren, artsen, etc... Zelfs als je alleen maar een bril droeg moest je vrezen voor je leven want dat zag er te intelligent uit. Al deze 'íntelligente' mensen kwamen terecht in gevangenissen waar ze op vreselijke wijze gemarteld werden. S-21 was zo'n gevangenis...
Het was echt heel indrukwekkend maar ook een beetje om naar van te worden. Je kon gewoon door het hele gebouw heen lopen. Ik liep door de lokalen waar ze destijds met z'n allen vastgeketend zaten aan ijzeren stangen, ik zag de martelwerktuigen die gebruikt werden, ik zag tekeningen van de brute wijze waarop mensen gemarteld werden (ik zal jullie de details besparen) en ik zag muren vol met foto's van gevangenen (soms onder het bloed, met dikke
lippen, etc...echt vreselijk!) Het nare van die foto's was de wetenschap dat ze genomen zijn vlak voordat deze mensen naar de Killingfields gebracht werden, waar ze geëxecuteerd werden...
Met een blinddoek om werden ze in een truck geladen en naar die vreselijke plek 15 km verderop gebracht. Wij zijn hier, na het museum, ook heen gegaan. Het was een rustige plek; destijds de ideale plek om alle gevangenen ongestoord te doden. De gevangenen moesten na aankomst op de Killingfields, en nog steeds geblinddoekt, door de knieën gaan en dan
werden ze met een tang (of iets dergelijks) doodgeslagen. Ze vielen dan voorover in een kuil. Het hele terrein zat vol met kuilen... ze dienden als massagraven. Wij liepen nu om al die kuilen heen...
Op hetzelfde terrein staat ook een hoog monument dat tot aan het dak vol zit met schedels. Onze gids pakte ze gewoon vast en liet ons een aantal gehavende exemplaren zien. Sommige hadden kogelgaten, andere waren door een bijl toegetakeld... vreselijk. Doordat het nu regenseizoen is, komen er tot op de dag van vandaag nog steeds menselijke resten en kleren aan de oppervlakte. Het pad dat we bewandelden was zo ongeveer gemaakt van botten en kledingresten. Echt een vreemde maar ook lugubere gewaarwording; je zag overal witte stukken liggen en ook kledingresten kwamen tussen het zand uit.
Ook liet de gids ons een beschadigde boom zien waar nog enkele spijkers in zaten... daar werden baby’s tegen dood geslagen... HOE KUNNEN MENSEN ZO ZIJN!!!! Het zielige aan het hele verhaal is misschien nog wel, dat degenen die dit soort dingen deden, ge-brainwashed waren. Jonge boerenkinderen werden in die tijd uit hun families weg genomen en werden opgeleid tot gruwelijke monsters. Nadat Cambodja van de Rode Khmer bevrijd werd hebben veel van deze 'kinderen' zelfmoord gepleegd...
Nou ja, de mail wordt er niet vrolijker op maar ik moest dit toch echt kwijt want het was zo indrukwekkend! Eigenlijk zou ik nog wel veel meer willen vertellen over de verhalen die de gids had maar misschien moet ik dat toch maar niet doen. De volgende keer hoop ik een iets vrolijkere mail te sturen!
Liefs Emmy.
Vanuit Trat (Thailand) zijn we 's ochtends vroeg (6.30 uur... gaap) met een minibus vertrokken naar Hat Lek, waar we de grens met Cambodja zouden oversteken. Ik weet niet waar het door kwam maar ik voelde me misselijk en had ook last van m'n buik (diarree zeg maar... what's new!) De rit zou pas rond een uurtje of vier 's middags aan z'n eind komen dus reken maar uit hoe erg ik tegen de reis op zag: 1+1= heel erg!
Eenmaal bij de grens aangekomen, waar het een drukte van jewelste was (jewelste, raar woord eigenlijk... nog nooit bij stil gestaan) werden we van het ene hokje naar het andere hokje gestuurd en moesten we bergen met formulieren invullen (overdrijven blijft een kunst). Het werd me allemaal een klein beetje te veel. Ik kon gewoon amper nadenken over wat ik in moest
vullen omdat ik veel te bang was dat ik in m'n broek zou poepen of dat ik over zou moeten geven...vreselijk was het! Ja, heb daar wel ff een wanhoopstraantje gelaten...
Eenmaal over de grens stond er weer een minibus voor ons klaar. De chauffeur was zo aardig om even te stoppen bij een "geldwissel-kraampje" waar een hele aardige mevrouw zat die ook zo aardig was om ons AF TE ZETTEN!!!! Grrr, wat een kl#t#w#f!!!! We kregen echt dikke stapels geld van d'r, waarvan je de moeite niet neemt om het te tellen. Achteraf hoorden we dat dat de truc is: het lijkt heel veel maar ondertussen was die hele dikke stapel in totaal maar 1 US dollar waard! (mam, er komt in de toekomst een berg geld naar huis, leuk als behang ofzo...)
Het stomme is dat we al wel het vermoeden hadden dat de door die tr#t gebruikte koers niet klopte. Toen we navraag deden bij onze chauffeur had hij 1 of ander verhaal over moeilijke tijden etc, etc... dus het kon wel kloppen dat we zo weinig kregen. Hij speelde het spelletje gewoon mee! Van de 50 dollar die ik ingewisseld heb, heb ik uiteindelijk 35 dollar in Riel (Cambodjaanse valuta) terug gekregen.
Nou ja, niks meer aan te doen, dus we gingen weer. Hoe ik de reis ben doorgekomen is me nog steeds een raadsel. We hebben 6 uur lang over een zandweg gehobbeld aangezien de weg 6 uur lang vol zat met kuilen. Maar goed, alles heeft z'n charmes, net als 4 krakkemikkige ferry’s waarmee we her en der een rivier over staken. Maar we zijn er gekomen hoor: Sihanoukville!
Sihanoukville is een kustplaats, vernoemd naar de koning van Cambodja. We hadden een hut met uitzicht op zee. Hartstikke leuk, alleen jammer van die ene regenbui die twee dagen bleef hangen! We hadden het snel bekeken en zijn hals over kop vertrokken naar de hoofdstad Phnom Penh.
In Phnom Penh zijn we nu alweer 3 dagen. Eerst hebben we ons een beetje georiënteerd op de stad zelf en zijn een hele dag aan de wandel geweest. We hebben het Royal Palace bezocht en hebben de koning (Sihanouk dus) op een haar na gemist, echt jammer wel. Ook hebben we een bijspijkercursus gehad in de discipline "straat over steken". Tijdens onze reis hebben we natuurlijk al de nodige ervaring opgedaan wat betreft het oversteken van hele drukke straten maar Phnom Penh slaat echt alles. Het begrip 'stoplicht' kennen de mensen hier niet en in
grote getale rijden ze kriskras door mekaar heen. Oversteken is hier echt bijna een sport. Ik moet zeggen dat we er al aardig goed in worden!
Vandaag was geestelijk een stukje zwaarder. We zijn naar het Tuol Sleng museum geweest en naar de Killingfields. Het Tuol Sleng museum, beter bekend onder de naam S-21, was ooit een schoolgebouw maar werd tijdens het regime van Pol Pot (1975-1979) omgedoopt tot een gevangenis van de Rode Khmer. In het kort kan ik zeggen dat Pol Pot Cambodja communistisch wilde maken. Hij heeft er alleen een beetje een vreemde draai aan gegeven. Hij wilde iedereen gelijk maken en daarom moesten alle intellectuelen afgeslacht worden. Het betrof monniken, leraren, artsen, etc... Zelfs als je alleen maar een bril droeg moest je vrezen voor je leven want dat zag er te intelligent uit. Al deze 'íntelligente' mensen kwamen terecht in gevangenissen waar ze op vreselijke wijze gemarteld werden. S-21 was zo'n gevangenis...
Het was echt heel indrukwekkend maar ook een beetje om naar van te worden. Je kon gewoon door het hele gebouw heen lopen. Ik liep door de lokalen waar ze destijds met z'n allen vastgeketend zaten aan ijzeren stangen, ik zag de martelwerktuigen die gebruikt werden, ik zag tekeningen van de brute wijze waarop mensen gemarteld werden (ik zal jullie de details besparen) en ik zag muren vol met foto's van gevangenen (soms onder het bloed, met dikke
lippen, etc...echt vreselijk!) Het nare van die foto's was de wetenschap dat ze genomen zijn vlak voordat deze mensen naar de Killingfields gebracht werden, waar ze geëxecuteerd werden...
Met een blinddoek om werden ze in een truck geladen en naar die vreselijke plek 15 km verderop gebracht. Wij zijn hier, na het museum, ook heen gegaan. Het was een rustige plek; destijds de ideale plek om alle gevangenen ongestoord te doden. De gevangenen moesten na aankomst op de Killingfields, en nog steeds geblinddoekt, door de knieën gaan en dan
werden ze met een tang (of iets dergelijks) doodgeslagen. Ze vielen dan voorover in een kuil. Het hele terrein zat vol met kuilen... ze dienden als massagraven. Wij liepen nu om al die kuilen heen...
Op hetzelfde terrein staat ook een hoog monument dat tot aan het dak vol zit met schedels. Onze gids pakte ze gewoon vast en liet ons een aantal gehavende exemplaren zien. Sommige hadden kogelgaten, andere waren door een bijl toegetakeld... vreselijk. Doordat het nu regenseizoen is, komen er tot op de dag van vandaag nog steeds menselijke resten en kleren aan de oppervlakte. Het pad dat we bewandelden was zo ongeveer gemaakt van botten en kledingresten. Echt een vreemde maar ook lugubere gewaarwording; je zag overal witte stukken liggen en ook kledingresten kwamen tussen het zand uit.
Ook liet de gids ons een beschadigde boom zien waar nog enkele spijkers in zaten... daar werden baby’s tegen dood geslagen... HOE KUNNEN MENSEN ZO ZIJN!!!! Het zielige aan het hele verhaal is misschien nog wel, dat degenen die dit soort dingen deden, ge-brainwashed waren. Jonge boerenkinderen werden in die tijd uit hun families weg genomen en werden opgeleid tot gruwelijke monsters. Nadat Cambodja van de Rode Khmer bevrijd werd hebben veel van deze 'kinderen' zelfmoord gepleegd...
Nou ja, de mail wordt er niet vrolijker op maar ik moest dit toch echt kwijt want het was zo indrukwekkend! Eigenlijk zou ik nog wel veel meer willen vertellen over de verhalen die de gids had maar misschien moet ik dat toch maar niet doen. De volgende keer hoop ik een iets vrolijkere mail te sturen!
Liefs Emmy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
