DEEL 2...
Door: Emmy Muijsers
Blijf op de hoogte en volg Emmy
25 Oktober 2013 | Colombia, Bogotá
Mijn verhaal van de afgelopen dagen is dermate lang, dat niet alles in 1 blog past... oeps! Sterker nog, ik denk dat ik hierna nog een deel 3 moet plaatsen ;-) Hieronder het vervolg op het voorgaande verslag, waarin ik eindigde met het feit dat Taganga 1 grote kermis is waar overal muziek op het volste volume uit de boxen knalt...
VERVOLG
Deze ochtend zochten wij daarom de rust op, VER onder water. "Ga je mee naar scuba-land? In de diepe zee? En beleef de avonturen van Emmy en Helga meeeee!"
Helga moest haar duik-kennis nog een beetje oppoetsen middels een refesh-cursus, maar we hebben allebei 2 duiken kunnen maken. Helaas was het zicht onder water niet subliem, maar ik heb er hoe dan ook weer van genoten.
17 oktober 2013
Voor ruim €300,- hadden we wat vluchtjes geboekt van Santa Marta via Bogota naar Leticia en weer terug naar Bogota. We dachten hiermee een goede deal gemaakt te hebben, maar toen we bij toeval onze vriend Edwin tegen het lijf liepen op de luchthaven van Santa Marta en ontdekten dat hij meer dan de helft goedkoper uit was voor vrijwel dezelfde vluchten, voelden we ons toch best wel een beetje belazerd Gezichtje Niet leuk. Daarnaast bleek Edwin dezelfde dag door te vliegen naar Leticia, terwijl ons verteld was dat dit niet mogelijk was en dat we een verloren nacht in Bogota moesten verblijven. Wat zonde zeg! We besloten daarom na landing in Bogota te kijken of het zou lukken om onze vervolgvlucht een dag te vervroegen en met dezelfde lucht als Edwin direct door te vliegen.
Per dag gaat er echter maar 1 vlucht naar Leticia en deze zat nokje vol, zo lieten wij ons vertellen. Maar we hielden voet bij stuk en drongen aan op een plekje op de standby-lijst. Toen wij ons vlak voor sluiting van de incheckbalie meldden, werden er tegen onze verwachting in 2 boardingpassen uitgeprint, jihaaa! Ook Edwin lichtte zichtbaar zijn wenkbrauwen toen wij op de valreep de gate kwamen inlopen. "Hola! Vamos a Leticiaaaaa!"
Mijn standby-plek bleek de stoel naast Edwin te zijn...
Leticia ligt in de Amazone helemaal in het zuidelijke puntje van Colombia, grenzend aan Brazilië en Peru. Geruime tijd voor landing zag ik vanuit mijn vliegtuigraampje broccoli-roosjes zover als het zicht reikte. Wauw, dit beloofde wat!
18 oktober 2013
Helga, ik, Edwin en onze nieuwe vrienden Judith en Simon (respectievelijk uit Duitsland en Zwitserland) vertrokken per boot over de Amazone-rivier naar het 1,5 uur verderop gelegen Puerto Narino. Het vinden van de boot mbv een slecht getekende routebeschrijving was nog ff een dingetje. Ik vond al dat we een beetje vreemd door locals werden aangekeken, alsof ze niet gewend waren aan loslopende bleekscheten. Dat we aan de verkeerde kant van de rivier zaten werd echter pas duidelijk toen we in een boot aan de overkant druk zwaaiende mensen zagen. Oeps! Hihi! Gelukkig kan een boot varen en werden we netjes opgepikt aan de rand van een modderige oever.
Eenmaal aangekomen in Puerto Narino, waar de enorme hitte niet te harden was, vervolgden we onze tocht met een tweede boot naar San Martin; een diep in de amazone verstopt dorpje dat bewoond wordt door ongeveer 499 leden van de Ticuna-stam en welgeteld 1 Nederlandse vrouw genaamd Heike. Zij is getrouwd met Jose Gregorio en woont al 10 jaar in dit dorpje waar de rivier de belangrijkste bron van bestaan is. De rivier levert vis, dient als vaatwasser en afwasmachine en wordt veelal gebruikt als badkamer. De Ticuna-stam is een gemeenschap en dit betekent dat ook vrijwel alles gemeenschappelijk gedaan wordt. En nee, niet helemaal alles voor de dirty minds onder de lezers... Als gasten aten wij dus ook elke dag mee met de familie. Gewoon eten wat de pot schaft, ook de rijstepap waar Helga zo dol op is ;-)
19 oktober 2013
Helga, Edwin en ik hadden een wandeling door het regenwoud gepland, half bij daglicht en half bij nacht om zo de verscheidenheid aan wezentjes te spotten. Vooral bij nacht moest het heel leuk zijn om met een zaklamp het bos in te schijnen en oogjes van uiteenlopende dieren te zien reflecteren. Het verhaal liep alleen iets anders...
Een boottocht van een uur bracht ons nog dieper het regenwoud in, vanwaar onze wandeling van start ging. Het begon allemaal heel soepeltjes. Spin hier, mierennest daar en kijk! Van deze boom maken we tassen!
De lucht begon echter te betrekken en al snel kwamen de poncho's tevoorschijn. Het regende...
Maar dat hield niet lang aan en na 5 minuten ontdeden we onszelf weer van die zweterige krengen. De modeshow was helaas hiermee niet voorbij, want na 10 minuten begon het weer te regenen. He wat een gedoe zeg! Maar deze keer hield de regen aan en de gids fabriceerde van wat palmtakken een afdakje voor zichzelf terwijl wij ons in onze poncho's zoveel mogelijk onder de bomen verscholen. Het werd heviger en heviger. Een bliksemflits...KABOEMMM!!! Een enorme knal galmde door de jungle. Mijn poncho had z'n beste tijd al snel gehad en regen stroomde via de armgaten naar binnen en snel was ik ook onder mijn poncho helemaal doorweekt.
Lees meer in het vervolgverslag DEEL 3....
VERVOLG
Deze ochtend zochten wij daarom de rust op, VER onder water. "Ga je mee naar scuba-land? In de diepe zee? En beleef de avonturen van Emmy en Helga meeeee!"
Helga moest haar duik-kennis nog een beetje oppoetsen middels een refesh-cursus, maar we hebben allebei 2 duiken kunnen maken. Helaas was het zicht onder water niet subliem, maar ik heb er hoe dan ook weer van genoten.
17 oktober 2013
Voor ruim €300,- hadden we wat vluchtjes geboekt van Santa Marta via Bogota naar Leticia en weer terug naar Bogota. We dachten hiermee een goede deal gemaakt te hebben, maar toen we bij toeval onze vriend Edwin tegen het lijf liepen op de luchthaven van Santa Marta en ontdekten dat hij meer dan de helft goedkoper uit was voor vrijwel dezelfde vluchten, voelden we ons toch best wel een beetje belazerd Gezichtje Niet leuk. Daarnaast bleek Edwin dezelfde dag door te vliegen naar Leticia, terwijl ons verteld was dat dit niet mogelijk was en dat we een verloren nacht in Bogota moesten verblijven. Wat zonde zeg! We besloten daarom na landing in Bogota te kijken of het zou lukken om onze vervolgvlucht een dag te vervroegen en met dezelfde lucht als Edwin direct door te vliegen.
Per dag gaat er echter maar 1 vlucht naar Leticia en deze zat nokje vol, zo lieten wij ons vertellen. Maar we hielden voet bij stuk en drongen aan op een plekje op de standby-lijst. Toen wij ons vlak voor sluiting van de incheckbalie meldden, werden er tegen onze verwachting in 2 boardingpassen uitgeprint, jihaaa! Ook Edwin lichtte zichtbaar zijn wenkbrauwen toen wij op de valreep de gate kwamen inlopen. "Hola! Vamos a Leticiaaaaa!"
Mijn standby-plek bleek de stoel naast Edwin te zijn...
Leticia ligt in de Amazone helemaal in het zuidelijke puntje van Colombia, grenzend aan Brazilië en Peru. Geruime tijd voor landing zag ik vanuit mijn vliegtuigraampje broccoli-roosjes zover als het zicht reikte. Wauw, dit beloofde wat!
18 oktober 2013
Helga, ik, Edwin en onze nieuwe vrienden Judith en Simon (respectievelijk uit Duitsland en Zwitserland) vertrokken per boot over de Amazone-rivier naar het 1,5 uur verderop gelegen Puerto Narino. Het vinden van de boot mbv een slecht getekende routebeschrijving was nog ff een dingetje. Ik vond al dat we een beetje vreemd door locals werden aangekeken, alsof ze niet gewend waren aan loslopende bleekscheten. Dat we aan de verkeerde kant van de rivier zaten werd echter pas duidelijk toen we in een boot aan de overkant druk zwaaiende mensen zagen. Oeps! Hihi! Gelukkig kan een boot varen en werden we netjes opgepikt aan de rand van een modderige oever.
Eenmaal aangekomen in Puerto Narino, waar de enorme hitte niet te harden was, vervolgden we onze tocht met een tweede boot naar San Martin; een diep in de amazone verstopt dorpje dat bewoond wordt door ongeveer 499 leden van de Ticuna-stam en welgeteld 1 Nederlandse vrouw genaamd Heike. Zij is getrouwd met Jose Gregorio en woont al 10 jaar in dit dorpje waar de rivier de belangrijkste bron van bestaan is. De rivier levert vis, dient als vaatwasser en afwasmachine en wordt veelal gebruikt als badkamer. De Ticuna-stam is een gemeenschap en dit betekent dat ook vrijwel alles gemeenschappelijk gedaan wordt. En nee, niet helemaal alles voor de dirty minds onder de lezers... Als gasten aten wij dus ook elke dag mee met de familie. Gewoon eten wat de pot schaft, ook de rijstepap waar Helga zo dol op is ;-)
19 oktober 2013
Helga, Edwin en ik hadden een wandeling door het regenwoud gepland, half bij daglicht en half bij nacht om zo de verscheidenheid aan wezentjes te spotten. Vooral bij nacht moest het heel leuk zijn om met een zaklamp het bos in te schijnen en oogjes van uiteenlopende dieren te zien reflecteren. Het verhaal liep alleen iets anders...
Een boottocht van een uur bracht ons nog dieper het regenwoud in, vanwaar onze wandeling van start ging. Het begon allemaal heel soepeltjes. Spin hier, mierennest daar en kijk! Van deze boom maken we tassen!
De lucht begon echter te betrekken en al snel kwamen de poncho's tevoorschijn. Het regende...
Maar dat hield niet lang aan en na 5 minuten ontdeden we onszelf weer van die zweterige krengen. De modeshow was helaas hiermee niet voorbij, want na 10 minuten begon het weer te regenen. He wat een gedoe zeg! Maar deze keer hield de regen aan en de gids fabriceerde van wat palmtakken een afdakje voor zichzelf terwijl wij ons in onze poncho's zoveel mogelijk onder de bomen verscholen. Het werd heviger en heviger. Een bliksemflits...KABOEMMM!!! Een enorme knal galmde door de jungle. Mijn poncho had z'n beste tijd al snel gehad en regen stroomde via de armgaten naar binnen en snel was ik ook onder mijn poncho helemaal doorweekt.
Lees meer in het vervolgverslag DEEL 3....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
