Estoy aqui, tamarindo costa rica!
Door: Emmy
Blijf op de hoogte en volg Emmy
14 September 2014 | Costa Rica, San José
Hoewel ik het liefst iets anders zou doen dan een reisverslag schrijven, ben ik momenteel door regenval aan huis gekluisterd; niet per se wat ik me had voorgesteld na de lange reis die ik inmiddels achter de rug heb.
Allereerst een vlucht van 9 uur vanaf Amsterdam naar Atlanta. Het Hartfield Jackson Airport is het grootste vliegveld ter wereld, zo liet ik mij vertellen. Zo groot zelfs, dat er een heus metro-netwerkje ligt wat het mogelijk maakt om heel snel van de ene naar de andere terminal te geraken. In een flits meende ik me even in Nederland te wanen... "Station Beurs, station Beurs"
Maar dat ik me toch echt op Amerikaans grondgebied bevond werd me al snel duidelijk door de hoeveelheid aan formaliteiten en vliegveldmedewerkers die je vertellen wanneer je wel en niet mag bewegen en in welke richting. Uit allerlei gaten en kieren werd ik om mijn paspoort gevraagd, dat inmiddels bol stond van allerhande formulieren, labels, tickets en andersoortige bewijsstukken van het 1 of ander. Heb mijn klauwen ook meerdere malen moeten laten scannen en ook is er 2x een profielfoto genomen. Echt een verrijking van het beeldarchief is het niet, gezien de inmiddels ontstane walvorming onder mijn ogen.
Tevens zag ik een stijgende lijn in het aantal obesitas-buiken. Ik wil niet stereotyperen, maar ik kon er gewoon letterlijk en figuurlijk niet omheen.
Etlentah dus... Nog eens 4 uur vliegen later kwam ik aan in San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, waar ik enkel nog de moeite nam om te douchen voordat ik mijn bed in dook, geen puf meer voor avond-eten... Zzzzz
Na een ietwat hobbelige busrit van 4 uur over kronkelende wegen, kwam ik den volgenden middag het tuinpad van de taalschool in Tamarindo opgelopen (shaken, not stirred).
"Hola!" Een vrolijke knul die zich voorstelde als Denis duwde me een envelop met info in mijn handen. "Okay, vamos!" Hij ging me voor richting mijn 'residentie', dat zich 2 modderige straten verderop bevindt.
Het zag er zo leuk uit op de foto's ;-)
Ff eerlijk, het heeft dan wel een zwembad enzo, maar echt sfeervol is het in eerste instantie niet. Maar misschien komt het omdat iedereen op excursie is? Er is niemand 'thuis' op 1 sterveling na die morgen alweer vertrekt en de behoefte voelde om zijn ervernissen over de school, de residentie en Tamarindo in het algemeen nog even met me te delen. Lekker dan...
Starend naar de regen buiten en luisterend naar meneer brompot binnen, besloot ik me terug te trekken in mijn kamer. Wat me bracht bij het moment waar dit verslag mee begint ;-)
Maar ik heb er nog steeds zin in hoor en kijk uit naar wat er nog komen gaat!
Adios amigos!
Allereerst een vlucht van 9 uur vanaf Amsterdam naar Atlanta. Het Hartfield Jackson Airport is het grootste vliegveld ter wereld, zo liet ik mij vertellen. Zo groot zelfs, dat er een heus metro-netwerkje ligt wat het mogelijk maakt om heel snel van de ene naar de andere terminal te geraken. In een flits meende ik me even in Nederland te wanen... "Station Beurs, station Beurs"
Maar dat ik me toch echt op Amerikaans grondgebied bevond werd me al snel duidelijk door de hoeveelheid aan formaliteiten en vliegveldmedewerkers die je vertellen wanneer je wel en niet mag bewegen en in welke richting. Uit allerlei gaten en kieren werd ik om mijn paspoort gevraagd, dat inmiddels bol stond van allerhande formulieren, labels, tickets en andersoortige bewijsstukken van het 1 of ander. Heb mijn klauwen ook meerdere malen moeten laten scannen en ook is er 2x een profielfoto genomen. Echt een verrijking van het beeldarchief is het niet, gezien de inmiddels ontstane walvorming onder mijn ogen.
Tevens zag ik een stijgende lijn in het aantal obesitas-buiken. Ik wil niet stereotyperen, maar ik kon er gewoon letterlijk en figuurlijk niet omheen.
Etlentah dus... Nog eens 4 uur vliegen later kwam ik aan in San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, waar ik enkel nog de moeite nam om te douchen voordat ik mijn bed in dook, geen puf meer voor avond-eten... Zzzzz
Na een ietwat hobbelige busrit van 4 uur over kronkelende wegen, kwam ik den volgenden middag het tuinpad van de taalschool in Tamarindo opgelopen (shaken, not stirred).
"Hola!" Een vrolijke knul die zich voorstelde als Denis duwde me een envelop met info in mijn handen. "Okay, vamos!" Hij ging me voor richting mijn 'residentie', dat zich 2 modderige straten verderop bevindt.
Het zag er zo leuk uit op de foto's ;-)
Ff eerlijk, het heeft dan wel een zwembad enzo, maar echt sfeervol is het in eerste instantie niet. Maar misschien komt het omdat iedereen op excursie is? Er is niemand 'thuis' op 1 sterveling na die morgen alweer vertrekt en de behoefte voelde om zijn ervernissen over de school, de residentie en Tamarindo in het algemeen nog even met me te delen. Lekker dan...
Starend naar de regen buiten en luisterend naar meneer brompot binnen, besloot ik me terug te trekken in mijn kamer. Wat me bracht bij het moment waar dit verslag mee begint ;-)
Maar ik heb er nog steeds zin in hoor en kijk uit naar wat er nog komen gaat!
Adios amigos!
-
14 September 2014 - 16:57
Mama:
Je hebt altijd jezelf nog om er toch iets bijzonders van te maken. Gaat vast lukken. -
14 September 2014 - 21:51
Nicole:
Morgen schijnt vast de zon en dan ziet er heel anders uit! Fijn dat je goed bent aangekomen en doe het rustig aan. Jouw vakantie duurt nog lang :) -
15 September 2014 - 08:18
Meriam:
Acclimatiseren valt niet mee hè, als het er ook nog eens anders uitziet dan op de plaatjes. En dan nog zo'n brompot erbij...er zijn leukere manieren om een avontuur te beginnen. Maar jij weet er vast wel wat leuks van te maken! -
15 September 2014 - 14:04
Desiree Booi:
Hey Emmes,
Een vermoeiend begin. Kan alleen maar beter worden zou ik zeggen. Heb wel alweer genoten van je schrijfstijl en kijk er weer uit naar je volgend verslag.
Xxx DeeZz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
