Van strand naar natuur naar vieze rotsteden...

Dag 13: 26 feb 2010

We hadden een dagje relaxen op het strand gepland, maar kwamen erachter dat er begin van de middag een olifanten-tempel-tour zou plaats vinden. Aangezien dit een evenement is dat 1x per jaar plaats vindt, vonden we dat we van de gelegenheid gebruik moesten maken. We hebben daarom maar 2 uurtjes op het strand gelegen waar we desondanks als 2 kreeftjes weer vanaf kwamen."Off we go!"

Een bus vol met bezweete witte lichammpjes vertrok richting Kollam, waar we een uur later met z'n allen de bus weer uit kwamen drijven. Ineens stonden we op een zanderig plein met een tempel in het midden waar een groep mannen met ontbloot bovenlichaam en rokjes aan, luid en hypnotiserend stond te trommelen. Om ons heen werden overal ballonnen verkocht en was men druk in de weer in kraampjes met fruit en andere versnaperingen. Leuk om even rond te lopen maar het echte feest moest nog beginnen.

In dezelfde zweterige bus werden we naar een stadje gebracht waar grote olifanten in rijen stonden opgesteld; allemaal uitgedost in kleurige en glimmende toestanden.
De straten liepen langzaam vol met mensen en overal klonk van die prachtige Hindi-muziek. Opeens kwam de meute in beweging en vormde zich tot 2 rijen toeschouwers, elk aan een kant van de straat. De olifanten kwamen met toeters en bellen in optocht voorbij, gevolgd door een horde trommelende mannen, wederom met ontbloot bovenlichaam en rokjes aan.

NB: die rokjes dragen veel mannen hier en worden vaak ook kunstig tot een soort luier-achtige minirok omgetoverd). Ik blijf het maar een apart fenomeen vinden.

Maar goed, het feest ging ongetwijfeld nog door tot in de late uurtjes, maar wij vertrokken na een uurtje of twee weer richting Varkala.

Dag 14: 27 feb 2010

We hadden een dagje relaxen op het strand gepland, maar omdat met name Helga een dag eerder behoorlijk verbrand was, besloten we dat het wellicht beter was om zoveel mogelijk uit de zon te blijven.
Ik ben die ochtend een uurtje Feldenkrais gaan beoefenen bij een Israelier die we een paar dagen eerder hadden ontmoet in Ooty en die inmiddels zijn eigen ruimte in Varkala had gevonden. Ik weet nog steeds niet precies wat Feldenkrais is maar het werd omschreven als: Awareness through movement.

De rest van de dag hebben we grotendeels doorgebracht in het internetcafe waar we 2 treintickets en 1 binnenlandse vlucht hebben geboekt. Ineens beseften we namelijk dat we nog maar 2 weken over hadden voor een betrekkelijk groot stuk te overbruggen land. Treinen zitten vaak al dagen van tevoren vol, dus vooraf reserveren is noodzaak, vooral als je een geplande terugvlucht naar Nederland hebt waar je rekening mee moet houden. Het was een heel gepuzzel om treinschema's kloppend te krijgen met ons eigen schema, maar het is dus gelukt! :-)

's Avonds zijn we naar het lokale theater gegaan. Een betonnen hok in een steegje, aangekleed met doeken aan de muur en gevuld met blauwe plastic stoeltjes (er stonden volgens mij ook wel een paar rode stoeltjes). Het podium was niet groter dan 2 x 4 meter schat ik, met daarachter een rommelhok dat doorgaat als kleedkamer. Met ons erbij zat er 7 man publiek met spanning te wachten op de zogeheten Kathakali-voorstelling; een kunstvorm waarbij men een verhaal vertelt d.m.v. beweging. Interessant daarbij is dat ze ook gebruik maken van beweging met neus, ogen, wenkbrauwen, etc...

Het mooi gekostumeerde drietal dat de act deed, werd muzikaal begeleid door een man met een trommel en een man met bekkens die tevens de zang deed. Echter had deze laatste op een bepaald moment last van zijn keel en onderbrak het zingen om tijdens de show een flinke fluim neer te gooien. Dit deed hij via het gat van de deur die naast het podium zat. Het gerochel was goed te horen helaas :-(
Al met al een boeiende voorstelling!

Dag 15: 28 feb 2010

We hadden een dagje relaxen gepland en hebben dat ook gedaan. Helaas niet op het strand door nog steeds aanwezige verbrande lichaamsdelen.
We hebben eerst lekker uitgeslapen, daarna rustig ontbeten en geshopt till we dropped. Ik heb 's avonds nog een Ayurvedische massage gehad, maar weet niet of ik dit nog een keer doe want vond het toch een beetje te veel van het goede.
Daarna tas gepakt voor vertrek de volgende ochtend.

Dag 16: 29 feb 2010

's Ochtends om 11.50 uur stonden we klaar op het treinstation van Varkala, maar vertrokken pas rond 12.30 uur. Nou zijn we dat natuurlijk van de NS wel gewend, maar niet onder deze broeierige omstandigheden.
Kijk, ik wil niet zeuren, het zonnetje schijnt hier tenminste, maar je hoefde maar met je ogen te knipperen en het zweet brak je al aan alle kanten uit! Eenmaal in de trein viel het gelukkig reuze mee; de ventilator stond aan en de 3,5 uur heb ik eigenlijk al doezelend doorgebracht.

Kottayam, eindpunt van onze trein, maar beginpunt van een nog eens 4,5 durende busrit naar Kumily; een dorp in de bergen.
De bus zat de hele weg propvol en het was ineens heeeeeel koud (door de grotere hoogte en het feit dat hier altijd de ramen openstaan in de bussen)! De vrouw die ik vervolgens over haar nek zag gaan (gelukkig uit het achterste raam!) maakte het er allemaal niet feestelijker van!

Maar ons hostel in Kumily heeft wat dat betreft een groot deel gecompenseerd; een soort efteling-achtig sprookjespaleis in de kleuren roze, blauw, groen, geel, oranje en paars...ik kreeg gewoon spontaan zin om er een hap van te nemen!

Bij een man die zichzelf "King Ammas" noemde, boekten we direct voor de dag erna een trip in het nabij gelegen Periyar-park.

Dag 17: 1 maart 2010

OM 5.30 uur 's ochtends werden we opgehaald door een jeep en reden we over kronkelende wegen richting de
"wilde dieren".
Ik was alleen erg moe en had het vreselijk koud en was sowieso al gedurende een paar dagen een stijgende irritatie aan het opbouwen jdegens al die horde Indiers die je voortdurend aanklampen met dezelfde vragen als: "How are you?" "Where are you from?", " Where are you staying?", "Are you married?", etc, etc... en je voortdurend afsnijden met hun tuk-tuk in de hoop dat je ineens denkt: " Oja, ik moet eigenlijk nu opeens heel dringend een trommeltje kopen bij 1 van die 20.000 shops op elke hoek van de straat, laat ik een tuk-tuk nemen!!"

Ze zijn gewoon met zoveel, altijd en overal en zoooo dicht op je huid, dat er wel een moment MOEST komen (voor mij persoonlijk) dat ik er even schoon genoen van zou krijgen. "I just need my space sometimes!"

Dus, die ochtend, met wallen onder mijn ogen en koud tot op het bot, kon ik het even niet verdragen dat de gids bij elke stop mijn arm vast pakte, me bij mijn schouder greep of z'n hand op m ijn rug legde om te laten zien dat er voor de duizendste keer een eekhoorn in de boom zat.

"Blijf uit mijn ruimte!" had ik willen schreeuwen maar uit beleefdheid deed ik dat natuurlijk niet (is toch ook echt een cultuurdingetje dat aanrakerige en bedoelen ze over het algemeen niet verkeerd).
In plaats daarvan kwam de frustratie er uit in de vorm van tranen, met als gevolg dat de gids naar me toekwam, zijn HAND OP MIJN SCHOUDER legde en vroeg: "Is there a problem?"
Met tranen in mijn ogen en besef dat dit part of the deal is van het reizen door India zei ik: "No, it's okay..."

De zon kwam al snel op, het werd weer warmer dus ik voelde me ook al snel weer de oude. "Hop, let's go hiking!"

Gedurende een 3 uur durende wandeling door de jungle, kregen we van onze gids een versnelde sursus biologie en leerden we van alles over bomen, planten en dieren.
Helaas werd een tijger ons ook deze keer niet gegund (wel een wilde olifant overigens) en zagen we de hele dag niet meer dan zwarte apen en reuze-eekhoorns. Zo vaak dat ze op een gegeven moment zelf niet meer interessant waren en niemand nog opkeek als de gids riep: " Look,. a squirrel!" Dus...

Na een boottochtje over het kunstmatig aangelegde meer, gingen we terug naar ons roze snoeppaleisje, waar ik een ijskoude douche had! Aargh!! Wat nou solarsysteem??? Ik was ineens helemaal klaar met dat roze rothok met 23 schakelaars waarvan er maar eentje werkte...

Klik...klik....klik...klik....klik....klik..... Natuurlijk had ik pas bij schakelaar nummer 22 de juiste gevonden :-(

De dag erna zijn we naar Madurai vertrokken, maar daarover de volgende keer meer. Het is nu tijd om te eten en daarna hebben we een nachttrein.

Groetjes Emmy!


PS: ik heb ook weer wat nieuwe fotos geplaatst. Zie voor de nieuwste foto's degenen die onderaan de pagina staan:

http://picasaweb.google.com/emmmy30/India2010?feat=directlink