DEEL 3

Een uur hebben we gescholen, terwijl het ondertussen donker begon te worden. Na de ergste regen vervolgden we dan eindelijk onze weg over glibberige paadjes terwijl de gids wild zwaaiend met een machete overhangende takken wegsloeg. Het was goed opletten want voor je het wist zat je met je laarzen vastgezogen in de modder (been there, done that) of bleef je haken achter van die liaan-achtige takken met weet ik veel wat voor ongedierte erop. Veel beestjes zagen we door al dat gehannes echter niet en de gids had er volgens mij ook al snel genoeg van en stelde voor om rechtsomkeert te maken. Inmiddels was de nacht gevallen en in het pikkedonker liepen we mbv zaklampen terug naar de oever van de rivier waar we koud en doorweekt het bootje weer in gingen.

De heenreis per boot duurde al een uur, maar nu zag je werkelijk geen hand meer voor ogen. Met enkel een hoofdlampje moest de gids onze boot weer veilig over de rivier zien te navigeren. Het omzeilen van boomstronken, zandbanken en ondiepe stukken rivier bleek een uitdaging en we zijn dan ook 5x vastgelopen, oh oooh....

De tocht duurde een eeuwigheid en het werd er allemaal niet warmer op. "Gelukkig" zaten we dicht tegen elkaar aan gepropt op de bodem van de boot en hielden we elkaar nog een beetje warm op deze manier, ondertussen wat hernia's kwekend van die verrekte houten planken in de rug. Toen de wolken verdwenen en de maan voor wat licht zorgde, kwam de vaart er pas weer in. Net op tijd voor het avondeten kwamen we terug in Casa Gregorio. "Hola amigos!"

20 oktober 2013

Edwin liet zich door bovengenoemde ervaring niet uit het veld slaan en ging met Judith en Simon voor een tweede keer de jungle in, dit keer met overnachting. Heike, de eigenaresse van Casa Gregorio vertrok vandaag met haar ouders naar Leticia om ze uit te zwaaien. Voor het eerst in 10 jaar hadden zij hun dochter bezocht. Ineens zaten Helga en ik moederziel alleen in dit dorp midden in de Amazone, als enige bleekscheten. Best cool eigenlijk! We hebben wat gezwommen in de rivier, wat geschommeld in hangmatten, armbandjes gemaakt en verder veel zitten krabben aan al die enorm irritante muggenbulten...

21 oktober 2013

Nadat onze vrienden vol enthousiaste verhalen terug kwamen uit de jungle, werden Helga, Edwin en ik met een bootje terug gebracht naar Puerto Narino alwaar we snel nog een biertje dronken voor we Edwin uitzwaaiden. Hij ging meteen door naar Leticia om vanuit daar de overtocht te maken naar Peru. Lang alleen waren we niet, want een paar uur later kwamen ook Judith en Simon aan in Puero Narino waarmee we een paar uur op zoek zijn geweest naar een fatsoenlijke plek om te eten. Het werd droog brood uit de supermarkt... Buen provecho!

22 oktober 2013

Met z'n vieren belsoten we dat het leuk was om met een bootje naar een meer te varen. We hadden de afgelopen dagen namelijk niet al tig keer in een boot gezeten...
Maar het was wel vermakelijk hoor! We hebben de unieke maar ontztettend lelijke roze dolfijnen gespot, gezwommen in het meer en nog wat naar vis gehengeld.

Maar daarna was ons geld op en in Puerto Narino kennen ze geen banken oid dus niet veel later zaten Helg en ik op een boot (again!!) naar Leticia. En 3x raden wie we daar weer tegen kwamen... Jawel, Edwin! Hij vertrok een dag later dan gepland naar Peru en we namen dus voor de 3e keer afscheid van hem, dit keer echtvoor het eggie, al weet je het met Edwin maar nooit. Adios amigo!

23 oktober 2013

Onze vlucht naar Bogota zou pas de volgende dag gaan. Some time to kill dus in dit dorp waar verder niet heel veel te beleven valt. We zijn daarom de grens met Brazilië over gelopen, maar daar was ook niks te beleven. Ben er wel nog even naar de wc geweest ;-)

24 oktober 2013

Dat was gisteren...
De dag waarop we weer naar Brazilie gingen om wat kaartjes te posten, want in heel Colombia zijn we nog geen fatsoenlijk postkantoor tegen gekomen.
En de dag waarop bleek dat onze vlucht naar Bogota niet in het systeem stond bij Copa Airlines en wij dus bij de incheckbalie te horen kregen dat we niet mee konden tenzij we opnieuw 2 tickets boekten. Waaaaat!!! We waren al klauwen met geld kwijt aan 3 vluchten en nu zou er nog eens 75 euro per persoon bij komen omdat ze bij het reisbureau in Santa Marta een fout gemaakt hadden met onze boeking??? En voor het gemak was het niet mogelijk om te pinnen of te betalen met creditcard op het vliegveld van Leticia. Onze gezichten betrokken... wat nu???

De dame achter de incheckbalie kreeg met ons te doen en verdween in een kamertje waar ze na 10 minuten uitkwam. Geen idee wat ze daar allemaal heeft uitgespookt, maar we kregen nu te horen dat we op de standby laast kwamen te staan. En standby werd uiteindelijk een plekje op de vlucht voor ons beiden, zonder ook maar IETS te hoeven betalen!
Muchas muchas muchas gracias signorita!!!

We zijn nu in Bogota maar gaan vandaag door naar Villa de Leyva.
Hasta luego!

Emmy