So you think you can dance?!

`“Gi-ta-haaar-muzie-hiek!” De zangeres zonder naam kwam er mee weg, maar hier worden wij er stront-zie-hiek van!Overal waar wij verblijven komt dat ding weer tevoorschijn!
En niet zomaar ergens in een hoekje op de achtergrond…nee, nee… de gitaar (inclusief voltallige begeleiding van trommels en gezang) bevindt zich altijd aan het hoofd van onze tafel! Zit je net in een goed gesprek, dan wordt dat gegarandeerd verstoord door het plotseling opdoemen van de hele formatie.

En het erge is nog dat ze denken dat we het leuk vinden en ons maar blijven vragen of we nog verzoekjes hebben. Ehhh ja! Dat nummer zonder geluid graag!

De eigenaar van de homestay in Samosir noemt zichzelf een artiest en begrijpt niet dat hij er zo weinig mee verdient. Nou, ik wel… Neem zangles en ga je gitaar stemmen! En oja nog iets… het is Kevin Costner en NIET Kotser! Whitney Houston, rest in peace…

Anywayzzz… mijn vorige blog was ik geindigd met het feit dat we in Samosir waren aangekomen; een eiland in het Tobameer. Lake Toba is het grootste meer in ZO-Azie en Samosir is net zo groot als heel Singapore, ontstaan uit een grote vulkaanuitbarsting tussen de 30 en 75 duizend jaar geleden.

De originele bewoners zijn de bataks en zij leefden volgens het principe van zwarte magie en kannibalisme. Echter heeft de komst van Westerse missionarissen (zo’n 300 jaar geleden) het Christendom naar het eiland gebracht, waardoor het vandaag de dag een mix is van traditionele Batak-cultuur en geimporteerde religie.

Gelukkig bestaat het kannibalisme niet meer en zijn we niet opgegeten ;-)Het kannibalisme van de Bataks beperkte zich daarbij tot het eten van criminelen, zo hoorden wij van een gids in een authentiek Batak-dorp. Criminelen warden gemarteld en vervolgens werden de ogen, hersenen, lever, longen en alle overage organen uit hem gesneden en tot een prakje vermalen. Dit werd vervolgens uitgedeeld aan het volk. De koning kreeg het hoofd en dronk daar het laatste restantje bloed uit… gruwelijk!

Wij bezochten dit dorp als onderdeel van een tour die we hadden geboekt, samen met onze twee Duitse vriendinnen.
Het volgende op het programma was het Batak-museum, waar we originele Batak-dans te zien kregen. We hebben zelf ook nog even mee mogen dansen :)
Iets verder op het eiland bezochten we vervolgens een heet-water-bron. En heet was het! Ik heb nog steeds een wondje op mijn voet van een klein spettertje Maar dat kan er ook nog wel bij, gehavend ben ik toch al!

Al sinds we in Indonesie zijn, zit mijn linkerarm vol rode jeukende plekjes, waarvan ik nog steeds niet weet wat het is. Sommigen dachten aan bed-bugs, maar aangezien die beestjes overall eitjes leggen had ik nu helemaal onder moeten zitten en dat is niet het geval. Daarbij heeft Helga nergens last van. Nu, bijna 2 weken verder, begint het eindelijk weg te trekken…

Daarbij vinden muggen mij ook erg lekker, maar what’s new?!

Verder heb ik nog wat boomsplinters in mijn arm, krassen op mijn benen van de jungle, blauwe plekken van een hobbelige busrit en een geirriteerde huid van een soort rups die op me is gaan zitten. Een duik in het Tobameer leverde me een rug vol uitslag op… What’s wrong with me?!!! Het zal er wel bij horen ;-)

De laatste dag op Samosir hebben we rustig aan gedaan. Wandeling rond Tuk-Tuk (schiereiland van Samosir) en gechilled in de tuin van een hotel met Duitse broodjes en heerlijk mokka-shake :). Tot slot nog een pedicure en een facial bij een vrouwtje die ik ‘s ochtends had ontmoet. Zij had een zaak aan huis, of eigenlijk… IN huis! Te grappig hoe ze van hun woonkamer op creatieve wijze tevens een salon had gemaakt. Ondertussen ging het gezinsleven gewoon door; manlief zat zich te scheren terwijl hij aandachtig keek naar een spannende soap op tv. Een mobiele telefoon met irritante ringtoon ging om de haverklap af. De zitkamer dus, maar tevens ontvangstruimte en behandelkamer. Met “mooi” gelakte teennagels kwamen we anderhalf uur later weer naar buiten :)

‘s Avonds zou het hele eiland uitrukken naar “Roy’s Pub”, een locale bar wat de place to be schijnt te zijn voor een avondje stappen met live-muziek. Maar nu was het Valentijnsdag en du seen extra special avond. Althans, men deed er nogal speciaal over. Valentijnsdag is hier best een hot issue heb ik het idée, alsof het bijna een nationale feestdag is! In Roy’s Pub duseen heus valentijnsfeest, al kwamen wij later aan dan gepland.

Na het diner in het hotel waar we eerder die dag hadden gelunched (met die lekkere mokka-shake), werden we namelijk uitgenodigd voor een mega-party naast het zwmbad. Feit was dat eigenlijk alleen het personeel aanwezig was en 1 Noor en 1 Brit. Onderdeel van het grote wilde feest was een danscontest, waarvoor Helga en ik ons ineens, samen met de Noor, in de jury bevonden.

So you think you can dance?!

We hebben goed gelet op creativiteit, eigenheid en enthousiasme. Uiteindelijk zijn er, zowel onder de meisjes als de jongens, 3 prijswinnaars aangewezen, die elk een roos en een klein geldbedragje kregen. Door het dolle waren ze!

Uiteindelijk toch nog beland in Roy’s Pub, alwaar we gezellig nog wat biertjes hebben gedronken met mensen die we op Samosir hadden leren kennen. Ook Mona, onze gids in de jun gle van Bukit Lawang, bleek i.v.m. een paar daagjes vakan tie ook op het eiland te zijn. Echt bijkletsen zat er alleen niet echt in. Hij is altijd van de flauwe grapjes, maar in dronken toestand kan je hem helemaal niet meer serieus nemen.

Next morning, rise and shine! Met wallen onder de ogen bevonden we ons bij het opkomen van de zon reeds op de ferry naar Parapat, het vaste land, vanaf waar we een executive bus hadden geboekt naar het 15 uur zuidelijker gelegen Bukittinggi. Het zou een comfortabele touringcar moeten zijn, maar het bleek een krakkemikkig geval te zijn waavoor wij, zo bleek, de laatste 2 plekken hadden gekocht… op de ACHTERBANK! De enige plek in een bus waar je voor NIET wilt zitten i.v.m. vering en hobbels…

Als je een goed onderhouden weg hebt is het nog te doen, maar wij hadden vooral gat met hier en daar wat stukjes weg er tussen. Dus…

De bus heeft 16 uur lang van links naar rechts gewiegd en mijn linkerarm was gewoon beurs van het herhaaldelijk stoten tegen de armleuning. Maar al met al hebben we het netjes gedaan met 1 uur vertraging. Dit schijnt uniek te zijn. De meeste bussen komen aan met een vertraging van 5 a 6 uur. Iedereen was dan ook echt verbaasd, bovenal omdat we onderweg ook nog een band hebben moeten wisselen langs de kant van de weg in the middle of nowhere.

Zes uur ‘sochtends kwamen we slaapdronken aan in het Orchid Hotel in Bukittinggi, waar op dat moment geen kamer beschikbaar was. We moisten wachten tot er later die ochtend mensen zouden uitchecken.
Omdat de wallen tot op onze knieen hingen, werd ons op het dakterras een 1-persoons matras aangeboden tussen het personeel waar we zolang konden slapen. Het was wat krap, maar dat maakte op dat moment niks uit. Als we gewoon maar konden slapen…Zzzzzzz….

En inmiddels, terwijl ik dit zit te typen, zijn we al weer 2 dagen verder. We hebben de dag van aankomst gebruikt voor een wandeling door de omgeving, waarbij we een man tegenkwamen die ons door rijstvelden en jungle gidste, heel mooi gelegen in het dal van een grote canyon.

De 2e dag hebben we met 2 motorbikes een country-side tour gemaakt door prachtig groene rijstvelden met uitzicht op de Merapi, de meest actieve vulkaan van Indonesie. Via haarspeldbochten de bergen in met uitzicht over het Maninjau-meer. Tijdens het ondergaan van de zon bevonden we ons op het land van een boer met wederom een fenomenaal uitzicht! Het restantje zonlicht zorgde voor een hele mooie gouden glans over de velden.

Vandaag hadden we geen echte plannen, maar het leek ons leuk om naar een anderhalf uur verderop gelegen waterval te gaan om daar een beetje te chillen. Maar uiteindelijk hadden we een gids nodig die ons via de jungle naar de waterval moest brengen. Het waren van die smalle glibberige paadjes over stenen en takken, waarbij je continu met je gezicht in de bladeren zit. Tot overmaat van ramp begon het te regenen op het moment dat wij 1 teen in de jungle hadden gezet…

De regen ging over in noodweer met donder en bliksem. Echt zeik en zeiknat kwamen we aan bij een hoge waterval midden in de jungle. We hebben in de stromende regen een duik genomen in het water want nat waren we toch al! Niet de chill-dag die we in gedachten hadden, maar toch ook weer een waardevol avontuur dat ik niet had willen missen! Anderhalf uur terug rijden met natte kleren aan daarentegen… k-k-k-koud!!!

Zo, de laatste paar dagen even in een notendop want ik wil zo lekker naar bed. Morgenochtend om 5 uur vertrekt onze mini-bus naar het vliegveld van Padang, vanaf waar we naar Kuala Lumpur vliegen. We hebben geen reisgids van Maleisie dus moeten nu ook nog even bekijken waar we heen gaan bij aankomst ;-)

Groetjes vanuit Nukittinggi, Sumatra