Chillen in Goa!!

Dag 18: 3 maart 2010

Een memorabele dag van onze reis, want we hebben voor de laatste keer een bus genomen! Het was voor de verandering een erg rustige rit, al was ik wel even bezorgd toen ik vlak voor vertrek een aapje achter het stuur zag zitten die in de bus gesprongen was hihi ;-)

Na een mooie reis door de Bergen kwamen we aan in het misschien ooit (misschien ook niet) wonderschone Madurai. Wat wij zagen was 1 en al drukte en viezigheid. Het heft dan ook uitzonderlijk lang geduurd voordat we een enigszins acceptabele slaapplek hadden gevonden. Gek genoeg zat er toch ook heel veel vol maar dat heft waarschijnlijk te maken met de vele bedevaartsgangers die naar Madurai komen voor de vele Hindu-tempels, met name de Minakshi-tempel die bij ons de deur uit naar rechts zat en volgens de reisgids een typisch voorbeeld is van een Indische tempelstad.

Hoewel Helga bij aankomst direct vaart maakte richting deze temple, had ik zin om me even terug te trekken in de hotelkamer. Nog steeds (zoals in vorig verslag vermeld) had ik last van een hoog irritatiegehalte jegens alle drukte om me heen, bestaande uit het (toeterende!) verkeer, de grote hoeveelheid aan mensen en het feit dat ze je niet met rust laten. Ik had bedacht dat mijn ”acceptatie-batterij” bijna leeg was en dat deze weer even opgeladen moest worden. Echter was de hotelkamer ook niet bepaald een inspirerende plek, dus voor ik het wist liep ik toch weerbuiten... ” My name is Emmy”, ”I’m from Holland”, ”Yes i’m married!” (is het meest makkelijke antwoord) en “ Yes, I like India”. Pfff….

Dag 19: 4 maart 2010

Madurai is (nog) niet erg gericht op westerse toeristen en andersom ben ik zelf ook nog niet zover dat ik bijvoorbeeld ‘s ochtends zin heb in een spicy ontbijt. Voor Helga geldt hetzelfde dus zijn we op zoek gegaan naar toast met boter & jam, een juice en koffie of thee (continental breakfast). Dit bleek vrij lasting, maar na 20 hotellobby’s tevergeefs te zijn ingelopen, kwamen we dan eindelijk 1 aanbieder van een continental breakfast tegen, jihaaa! We zaten samen met 2 andere westerse toeristen in een hele grote zaal met daarin aan het werk 5 man personeel…
De, uit overbeztting ontstane verveling onder het personeel, resulteert vaak in een ongegeneerd staren naar hoe je zit te eten. Ijsberend komen ze steeds voorbij en zodra je dan bijvoorbeeld je glaasje sap leeg hebt en wegzet, komen ze als aasgieren op je tafeltje afgestormd om het glas weer weg tehalen! Heel apart.

Na het ontbijt hebben we een oude engelse ambassador met chauffeur geregeld, die ons een hele dag heeft rond gereden naar o.a. het Ghandi-museum en diverse tempels. Nadeel van die tempels is alleen dat je altijd je slippers uit moet doen, maar dat de tegels door de zon zo vreselijk heet zijn dat ik altijd van schaduw naar schaduw moet rennen, wat er volgens mij uitziet als een raar dansje. Ik snap dan ook wel dat de Indiers me regelmatig uitlachen als ze me voorbij zien springen onder een luid ge-auw, auw, auw, auw, auw!

Ter compensatie hadden we deze dag verkoeling gevonden bij het zwembad van een luxe hotel ergens op een heuvel met uitzicht over Madurai. Wat was dat heerlijk verfrissend en vooral ook relaxed zeg!

Dag 20: 5 maart 2010

Omdat ik de grote, beroemde Minakshi-tempel (bij ons de deur uit naar rechts) nog niet gezien had, ben ik daar deze ochtend, voor ons vertrek naar Bangalore, nog even heen gegaan. Het is een heel groot complex en erg interessant om te zien hoe de bedevaartsgangers in deweer zijn met kaarsjes, wierrook, bidden en gewoon zitten op de grond met de hele familie bij elkaar.

Ik moest er bij de Westgate weer uit, maar omdat alles symmetrisch gebouwd is, kwam ik er elke keer bij de verkeerde gate weer uit, ik snapte er niks meer van! Uiteindelijk is het me dan toch gelukt de uitgang te vinden en ben ik snel terug gerend naar het hotel waar Helga al zat te wachten met een taxi-chauffeur voor de rit naar het vliegveld van Madurai. Door volgeboekte treinen hadden we namelijk een vlucht moeten boeken naar Bangalore. Maar ach, eigenlijk best relaxed en dat voor maar 50 euro!

Dag 21: 5 maart 2010

Bleghhh, Bangalore weer...
Een stad is een stad en deze hadden we al gezien en eigenlijk wilden we hier ook helemaal niet zijn, maar OV-technisch kon het even niet anders. We hebben er daarom maar het beste van geprobeerd te maken en zijn naar de bioscoop geweest. Avatar; ook ik heb die film dan toch gezien en vond het nog best aardig ook.

Om 22.30 uur ’s avonds was het dan eindelijk zover. Weg uit de rotzooi van Bangalore, bye bye!! Met een sleepertrein zijn we vertrokken naar Hospet, waar we de volgende ochtend om 6.30 uur aankwamen.

Hospet is slechts de bestemming voor mensen die een bezoek willen brengen aan Hampi; 1 van de meest fascinerende ruine-ste4den ter wereld op de Unesco-wereld-erfgoedlijst. Zowel het prachtige, ruige landschap als de ruines maken een overweldigende indruk. Aldus mijn reisgids... en geen woord gelogen hoor!

Dag 22: 7 maart 2010

Met gehuurde fietsen zijn we het hele complex rondgefietst, althans een zo’n groot mogelijk deel ervan aangezien het gebied 25 km2 beslaat. Dat er nergens een plukje schaduw te bekennen was, daar hadden we alleen niet echt rekening mee gehouden. Ik hoor het Maxima gewoon zeggen: ” Dat was wel een beetje dom he?!”

Hampi is echt geweldig mooi, zoals ook goed te zien was vanaf een tempeltje boven op een heuvel. Of eigenlijk… torenhoog opgestapelde rotsen die erg lasting te beklimmen waren en hier en daar ook een beetje eng als je naar de afgrond keek. Toen ik echter een man, notabene met een kind op zijn schouders, al fluitend naar boven zag gaan, vond ik niet dat ik achter kon blijven. Hijgend en zwetend en lichtelijk trillen van de (in)spanning bereikte ook ik dan de top waar ik werd verrast door een fantastisch uitzicht over de hele omgeving.
Vanaf hier was het surrealistische, rotsachtige landschap, ogevuld met veel groen en uiteraard het tempel-complex, goed te zien. Helga arriveerde niet veel later en samen keken we naar het ondergaan van de zon. Mijn aandacht verslapte echter toen er ineens een Indische man, gehuld in doeken en met een lange grijze baard en een koffertje naar boven kwam stijgen. Ik zeg ” stijgen” omdat het een heel erg spiritueel uitziend figuur was, maar ook hij liep uiteraard gewoon over de rotsen naar boven... Eenmaal aangekomen, gooide hij z’n gewaden van zich af totdat er niet veel meer over bleef dan een soort lenden-lapje. In een uitzonderlijk acrobatische kleermakers-zit, begon hij met gestrekte armen boven zijn hoofd te klappen. Klap...klap...klap...klap... Ritmisch en met volle overtuiging ging dit ongeveer een minuut zo door, totdat hij opstond, zijn doeken weer omsloeg en zei: ” Laten we met z’n allen weer naar beneden gaan!”

Omdat de schemering al begon in te treden en Helga en ik ons al een beetje zorgen maakten over de afdaling, leek het ons een prima idee om een ervaren rotsbeklimmer te volgen. Maar in plaats van dat we de rotsen af gingen, gingen we er in! Hoe meer we naar binnen gingen, hoe smaller en hoe donkerder het werd. Soms moest je je letterlijk door twee rotsen heen proppen.
Na een tijdje op de tast door smalle ruimtes gelopen te hebben, kwamen we uit in een soort... tsja...hol (weet ff niet hoe ik het anders moet noemen). Iedereen moest in een cirkel om een ronde steen gaan zitten, die, als je het aanraakte positieve energie gaf. Ik heb mijn hand er ook even opgelegd, maar eigenlijk dacht ik alleen: ” Als we niet opschieten moeten we straks in het donker die stapel rotsen af!”

Maar goed, na nog wat meer spiritueel gedoe rondom die steen, hoe interessant ook, zijn Helga en ik toch maar zelfstandig aan de afdaling begonnen en hebben die man met kleine schare aanhang in de rots laten zitten. Maar goed ook, want nog voor we beneden waren, was het al pikkedonker!

Dag 23: 8 maart 2010

Echt jammer dat we maar 1 dag hadden voor Hampi. Er was nog zoveel meer te zien en persoonlijk vond ik het 1 van de mooiste plekken van deze reis, maar ja… er stond een trein gepland naar Goa, ook niet 1 van de minste bestemmingen!!!
Rond 6 uur ’s ochtends waren we weer op het treinstation van Hospet, waar we zeker niet de enigen waren. De hele stationshal was vol met mensen, waarvan een groot deel slapend op de grond. Fascinerend!

Een 8 uur durende rit bracht ons naar de tropische kustprovincie Goa. Bekend terrain, want in 2006 zijn we hier ook geweest. Toen zaten we echter op het erg drukken en toeristische strand van Palolem. Nu hebben we gekozen voor Agonda Beach… wat een paradijs!!!

We hebben letterlijk een eigen hut + veranda op het strand! Dit strand is nog nauwelijks door toeristen ontdekt en is gewoon bijna leeg. Geen irritante verkopers of harde muziek die uit talloze strandtentjes galmt. Niks van dit alles...
Wat wij horen is het geluid van de zee en de eind-jaren-60-muziek van onze buurvrouw, die waarschijnlijk vroeger een hippie is geweest.
Dag 24: 9 maart 2010
Na een heerlijk ontbijt (banana pancake!) zijn we de zee ingedoken. Een beetje poedelen is er alleen niet bij wandt de golven zijn best behoorlijk. Grote, wit schuimende monsters, razen met veel kracht het strand op en als je niet goed op past wordt je met dezelfde vaartmet de stroming weer mee terug gesleurd naar zee. Desondanks heerlijk verkoelend want warm is het hier zeker!
Ook de honden zoeken voortdurend naar verkoeling en graven kuilen in het zand om in te liggen. Er is zelfs een hond, die we voor het gemak maar weer Foxy noemen, die de verkoeling zoekt in onze hut. Gezellig hoor zo’n huisdier, maar wel lastig als je wilt lunchen en het beest wil je toko niet uit! Roepen en met een bezem porren bracht geen beweging. Uiteindelijk heb ik hem maar met m’n handen naar buiten GESCHOVEN! Het kreng bleef gewoon liggen, haha!! Maar wel schattig hoor, later op de middag lag hij gewoon keihard weer te maffen in onze hut :)

Zo, en nu is het weer tijd voor een heerlijk Indiase maaltijd!!!

Groetjes!

PS: Nieuwe fotos staan weer onderaan op http://picasaweb.google.com/emmmy30/India2010?feat=directlink